Tientallen stakerige, schamel geklede dak- en thuislozen in het vrije veld bijeen – het was een soort Unilocatie, maar dan anders.
Ik heb op diezelfde plek zelf ooit ook nog een volkstuintje gehad, bij de Marnixstraat. Ik herinner me vooral een sensationele asteroogst waarbij mijn moeder de vazen en emmers niet kon aanslepen. Aan vogelverschrikkers deed mijn lagere school niet.
De jeugd had er echt werk van gemaakt, de poppen waren opgetuigd met CD-tjes en andere vogelverschrikkerblingbling. En hoezo crisis? Afgaande op de kwaliteit van het textiel valt dat reuze mee. De meeste ponnetjes en overhemden zagen er fleurig en rafelloos uit, alsof ze zo terug konden in de rekken van H&M of Miss Etam.
