Contactadvertentie

Wij vierden Luilak met een vroege wandeling door de Kennemerduinen.

Bij ‘t Wed was het anders dan anders: op een zongestreelde duintop dichtbij graasden vier herten onverstoorbaar. En in het water baadden drie mannen met horizontale zwarte baarden. Ze waren van een andere, strenge cultuur, dat zag je zo. Onze eigen cultuur was vertegenwoordigd door een ploegje brallende jeugdaards op een duintop aan de overkant.

Daarna kwamen we weinig mensen meer tegen. De vogels bleken bezig aan een massaconcert zonder dirigent. Ze deden maar wat, alle soorten luidkeels door elkaar, heel anders dan op de CD van Natuurmonumenten, waar ze ieder een eigen, genummerde track hebben. Afijn, uit die onwijze notenmix pikte één van ons – het zal de erkende vogelkenner níet zijn! – niettemin een nachtegaalsolo op. En traceerde die naar een twijgje dertig meter verder. En zoomde in. En dan krijg je dit:

Niet uniek, bij Birdpix staan ze bij bosjes, maar dit was ónze nachtegaal. “Hij heeft nog ongeveer een week”, wist de vogelkenner. Daarna moest hij aan de vrouw zijn, anders was hij voor niets uit Afrika gekomen en moest hij straks onverrichterzake terug vliegen, tussen allemaal jonge vaders. We liepen daar tussen een geschetter van last-minute contactadvertenties!

De huisdichteres zag in de berm een babykonijntje en ik een bermaap.

Nee, herstel, een bremraap. Een plant. Een parasitair groeiende plant, lees ik net, hij maakt zelf geen chlorophyl, maar tankt dat bij andere soorten.

Ze kunnen zoveel zeggen! Parasiet of niet, wij vonden de bremraap de aaibaarste plant die we ooit hadden gezien. Zo donzig zie je ze niet vaak.

Parnassia was nog dicht toen we passeerden, zo vroeg was het, en ook toen we Zandvoort bereikten was er nog héél veel bruikbare dag over.