‘Je bent puur één op één met je kind bezig.’
Dit zinnetje intrigeert me nou al een paar dagen. Het komt uit het HD van 25 juni, uit een artikel over het Daddy’s Camp van de Voorwegschool uit Heemstede. Een traditie sinds 2003 en dit jaar waren er maar liefst tachtig deelnemers, kinderen uit de groepen 4a en 4b en hun… inderdaad! Samen met pappa de tent opzetten, spelletjes doen, saamhorigheid.
Het knipsel (met de kop ‘We willen hier geen vrouwen zien’) slingert al een paar dagen op de redactietafel. Eerst had ik een bruggetje in gedachte met de Haarlemse 70-plus homo’s die massaal de kast in trekken (zie Sex-pensionado’s). Tijdens het schrijven daarover drongen flauwiteiten en double-entendres zich in drommen aan me op – ja, net als altijd als ik schrijf eigenlijk, alleen nu legde ik mezelf meer zelfcensuur op. Haarlem is toch Roze Stad dit jaar en discrimineren moet je uitsluitend doen als het ergens goed voor is.
En tegelijkertijd lag daar dat knipsel over die Daddy’s, die (nu hun vrouwen er niet bij waren) geen blad voor de mond namen:
“Wij bakten omeletten in kruidenboter. Zoiets vinden vrouwen onverantwoord en vies. Voor ons was het een openbaring. De details maken het verschil.”
“Je moet geen moeders hebben op het kamp.(…) Vrouwen willen teveel controleren. Dus niemand mag dan in een vuil T-shirt lopen. Vrouwen zijn niet vergevingsgezind. Ze gaan op elkaar letten. Op elkaar vitten. Je hebt dan geen kameraadschap.”
Mannentaal!
En toch hebben ze wel degelijk gevoel, deze mannen, een knagende honger naar contact met hun eigen kind die kennelijk niet gestild wordt in het dagelijks leven. Zo zijn ze ook weer, deze intrigerende vaderwezens.
En de vrouwen, zo vroeg de RaDa-reda zich af, wat voeren die nou uit tijdens zo’n Daddy’s Camp? Bespioneren ze het van afstand, houden ze een oogje in het zeil zonder dat hun mannen het door hebben? Of zijn die mama’s ergens puur één op één met iemand bezig?