Vorige week werden wij langs de Utrechtse singels gegidst, waar Zocher (onze Zocher, zeg maar) ooit een langgerekt arboretum bleek te hebben aangelegd. De belangwekkendste bomen langs de route hadden als dank een info-bordje op hun bastje gespijkerd gekregen.
We begonnen wat giechelig (een treurmoerbei?), maar na een uurtje stammenstudie scannen je ogen als vanzelf de schors op zoek naar patronen. Zo herkende ik een pavia. Ja, een pavia zonder info-bordje:
Het schijnt trouwens een kastanjesoort te zijn. Toen we na afloop ergens in een etalage een QR-code zagen, maakte mijn brein prompt een nieuwe verbinding naar de plataan.
Zou ik een sciencefiction-roman schrijven waarin de tekening op de plataanstammen het mysterie bevat dat gekraakt moet worden om de wereld te redden van een wisse ondergang? Nee natuurlijk, maar zo’n mallotig idee geeft wel aan dat de bomen die middag wortel in mij hadden geschoten.
Maar ook zonder die excursie had ik vanochtend wel even in de remmen geknepen bij deze gevelde oude beuk tegenover het stadhuis van Bloemendaal.
Hoewel, geveld? De rot zat van binnen. Heel veel rot. Waarschijnlijk was er één kwikstaartje te veel op ‘m neergestreken of is ie omvergepiest door een dwergpinscher. Finaal afgeknapt!
Zie ook Plons