Vorige week stond ik in de Zijlstraat even te wachten bij de etalage van de Rijwieltrust. Twee vrouwen kwamen aanlopen, in gesprek.
Een van middelbare leeftijd, de ander in de twintig. De oudste (uitgegroeid, zwart geverfd krulhaar, oorbellen waar een circuspoedel doorheen kan springen) duwt ongemotiveerd een kinderwagentje met peuter. De geblondeerde, met veel inzet maar weinig finesse opgemaakte dochter (?) zwikt naast haar op hoge hakken.
Van hun conversatie vang ik slechts deze ene zin op, zonder stemverheffing uitgesproken door de dochter:
“Pas op wat je zegt, hoor, of ik snij je strotje open.”
Een stem als een slijptol. En het dreigement werkt: een weerwoord hoor ik niet zolang ik ze nakijk.
Waar gebeurd (en toegevoegd aan de RaDa categorie Ontmoetingen), maar de conclusie van onstuitbaar zedenverval hier ter stede moeten we niet te snel trekken. Ik kan niet volledig uitsluiten dat het deelnemers waren aan Haarlem Ordinair, die hun omgangsvormen nog even oefenden. Dat ‘totalitair festijn van de wansmaak’ vond namelijk afgelopen vrijdag plaats in het Patronaat: ‘het enigste feest waar je ech jezelf ken zijn.’