De huisdichteres, die op de radio graag naar praatprogramma’s luistert, hoorde op één dag twee keer het woord ‘raaskalken’.
Als vergissing of nietbeterweting, want het moet natuurlijk ‘raaskallen’ zijn.
Toch zou ik de mutant ‘raaskalken’ wel een bescheiden carrière in de Nederlandse taal gunnen. Voor schrijven als in een trance, met het verstand op nul, alle remmen los, zo van ‘How do I know what I think until I hear myself saying it?‘
Maar dan met schrijven…
Zou het trouwens kunnen dat het citaat afkomstig is uit Gentlemen Prefer Blondes van Anita Loos? Ik probeerde het na te trekken, zonder succes, maar daardoor weet ik nu wel dat het verschijnsel in de vakliteratuur bekend staat als ‘the priciple of translocutionarity’.
En voor ‘transscriptionarity‘ hebben we nu dan ‘raaskalken’. Ik hou ‘m er in!
P.S. Voor de taaldieren is er nu een nieuwe RaDa-categorie.
Ireen Wüst sprak op 1 maart 2024 in een commentaar op de woorden van Kjeld Nuis in een NOS-interview de dag ervoor over zijn DQ en nadat hij zijn blote voet had verwond aan de stoel die hij stuk trapte dat de schaatser had staan ‘raaskalken’.
Mij lijkt het woord meer geëigend voor schriftelijk geuite onzinnigheden. Je kunt immers allerlei onzin op muren kalken. Nuis gebruikte het woord ‘kutzooi’, maar mondeling. Dat is kallen.