Het licht gezien

Hé, weten jullie nog van mijn stiekeme verlangen naar een zelfgenezend huis met een perfect immuunsysteem, waar klusjesman, vakman noch restaurateur ooit over de vloer komen?

De Verzamelde Kritische Raarlemmers: “Droom jij maar lekker door, ja. Geloof ons, uiteindelijk ben je toch de klos. Doorslaande muren, rottende kozijnen, de boktor en paalrot horen bij een kortzichtige huiseigenaar als mazelen en de bof bij een baby.”

Dat mag dan zo zijn, maar niettemin…

De VKR: “Struisvogelpolitiek. Op de langere termijn betaal je er een hoge rekening door.”

Ja, maar het leuke was, drie dagen nadat ik dat stukje schreef, ging er een hanglamp kapot in de woonkamer. Júllie zouden allemaal acuut een goed geolied trapleertje hebben aangesleept om het euvel te verhelpen. Zó gepiept. Klusje geklaard, voldaan gevoel. Zo niet ik. Ik nestel me met een boek onder een nog wél werkende schemerlamp en voeg een goed voornemen toe aan een lange lijst.

De VKR: ”Ja, wees er maar trots op, Jan Salie!”

Daar gaat het nu niet om. De dagen daarna, elke keer als ik de kamer betrad en onnadenkend op de lichtknop drukte, slaakte ik een binnensmondse verwensing. Uit ergernis over die lamp en mijn eigen laksheid, omdat ik nog steeds niet…

De VKR: “Elke keer, zegt meneer? Maar niet één keer even dat stomme trappetje en een nieuw peertje gehaald… Moeten we nou soms nog medelijden met je betuigen ook?”

Nee, integendeel. Want gisteren liep ik ’s avonds weer die kamer binnen, drukt op het knopje en vloekte automatisch. Dat was er al ingesleten. Maar ik had te vroeg gevloekt! Het licht was aangefloept! Ik probeerde het nog een paar maal – aan, uit, aan, uit. De lamp deed het weer. Waar gebeurd! Hé, hoe vinden jullie ‘m? Er is toch nog hoop voor de doe-het-niet-zelver…

(Maar de VKR zijn al afgedropen – verongelijkt, dat labbekakkigheid en procrastinatie zo worden beloond en dat er geen rechtvaardigheid in de wereld bestaat en wel een huis waar kapotte lampen door een vreemde mutatie op onverklaarbare wijze weer beter worden.)