De Prinsenbrug in Haarlem wordt vernieuwd. Voor sommigen betekent het fileleed, afgesloten rijstroken en wegomleggingen. Verkeersregelaars waar jij wilt gassen.
Een gele verkeersbunny op jouw geliefde asfalt.
Voor anderen is het hun dagelijks werk. En nachtelijk werk. Voor de mannen van de firma’s Heijmans en Hakkers gaan de wekkers om vier uur. Dan komt zo’n twaalfuurtje niet gauw te vroeg.
Voor weer anderen is het recreatie, of afkicken van veertig jaar trouwe dienst. PAVOHOVAHA-mannen, zeg maar, die graag rondhangen bij sluizen, bruggen en bouwplaatsen. Er stonden zo’n twintig van die stuurlui aan wal rond half twaalf, die allemaal keken of ze precies wisten welke hendels er moesten worden overgehaald. Die graag zelf nog eens vakkundig met zo’n vonken spuwende snijbrander… Om van de hoogwerker maar te zwijgen. Een passerende fietsster hield stil en maakte er een foto van. “Ja, goed hè, dat soort mannen!”
We drentelden wat rond tussen de bedrijvigheid; het duurt vaak even voor je kunt plaatsen wat je ziet. Zoals deze losgezaagde moot brug die op het wegdek stond geparkeerd. Toen de huis-/stadsdichteres de snijrand wilde bepotelen, zei een bezorgde man in een geel hesje: “Pas op, hij is nog heet!” Alsof het om een plak vruchtencake ging die net uit de oven kwam.
En dan was er nog deze opstijgende truck (over plant movements gesproken).
Het duurde even eer ik registreerde dat de twaalf (veertien, zestien, achttien??) wielen niet op de grond rustten, zoals bij trucks te doen gebruikelijk, maar dat het zwaartepunt bij de hijskraan lag. Laten we hopen dat het zo hoort. Ik heb het maar niet gevraagd – voor je het weet wordt zoiets opgevat als kritiek of bemoeizucht en dat is het laatste wat ik zou willen. Want als u het aan de RaDa-reda vraagt: ze zijn daar goed bezig.
P.S. Filmpje van RTVNH hier.
Ik ben blij dat de RaDa-reda een andere, meer positieve invalshoek heeft gekozen dan grote broer HD om de vernieuwing van de Prinsenbrug in beeld te brengen. Bij het eerste plaatje schoot door mijn hoofd: ‘Je ziet door de borden de brug niet meer’. En bij de bezonnebrilde wegwerker-met-de-beentjes-omhoog: ‘Na hard werken is het goed rusten’. Gaaf ook dat ton sur ton van helm, trui, werkpak en niet te vergeten koelbox, hét attribuut van de moderne handwerksman. Ik vraag me altijd af wat daarin wordt meegetorst (een anderhalveliterpak melk? een dozijn boterhammen met worst?). Zo’n koelbox maakt in elk geval heel wat meer indruk dan het lullige broodtrommeltje onder de snelbinders van de kantoorpik of in de boekentas van de schoolfrik.
Ach verdomme. Ik las dit en vroeg me af: welke brug is dat ook al weer? Zeventien jaar weg uit Nederland en ik weet niet eens meer, als rasechte Haarlemmer over welke brug dat gaat? Dus maar naar Google maps. OK. Wist ik. De brug die ik altijd overga als ik thuiskom, via Schiphol. Verdomme.