De flauwe, foute grap moest nu ieder moment geboren worden, je bent met Nederlanders of je bent het niet.
Iemand van ons zou ‘m ter wereld brengen, wisten we, en er succes mee oogsten. We wisten alleen nog niet wie, en in welke vorm, zoals we daar in de duinen stonden rond een boomstronk met een verloren fietssleuteltje eraan.
Aan het fietssleuteltje zat een sleutelhanger, een plastic poppetje van een voetballer in het tenue van de Duitse Mannschaft; op de plek waar het hoofd van Lothar Matthaeus of Schweinsteiger had moeten zitten was een ringetje bevestigd.
Duitsers – fiets terug… fietssleuteltje… Je kon er op wachten. We wachtten erop. Zes hoofden werkten gelijktijdig aan een grap met die drie traditionele ingrediënten, als zwoegende koks in een TV-programma.
En toen was hij daar ineens, hilarisch en subtieler dan verwacht. Het woord ‘fiets’ kwam er geloof ik niet eens in voor. Ik heb zo hard gelachen dat ik ‘m weer vergeten ben. En ook wie ‘m maakte. Ik sluit niet uit dat ik het zelf was.
:-))) Voor het eerst dat ik hard moest lachen om een niet gehoorde grap.
Worden er inzendingen verwacht?
@schulp: ik hou ze niet tegen (heb je er een?), maar het grappige voor mij was vooral de voorspelbaarheid. Dat zijn de momenten die je mist als je emigreert, denk ik.
Inderdaad zoiets vraagt om een malle opmerking en juist dan komen die niet echt uit de verf. Ik zou ook niet verder komen dan dat dit setje van Bastian Radsteiger moet zijn. Of zijjn zwijn staat nog ergens op slot, dat kan ook.
Ik begrijp dat je je serie tegen Ton H weer kunt vervolgen. 🙂
@Ximaar: Ja, arme Ton, zou ik haast zeggen…
Marius, ik heb destijds genoten van je ironische stukjes over Ton H.
Ik hoop stiekem op een rechtbankverslag van jouw hand.
@Gonda: Wie weet, wie weet… Al was het leuker toen Ton nog RaDa’s knuffelgedeputeerde was en we ‘m voor onszelf hadden; nu springt iedereen op zijn nek.