Gezandstraald (2)

De elementen klutsten alles door elkaar heen vandaag en bejegenden ons aanvankelijk uiterst vijandig. Met een sjaal voor ogen trotseerden we de zandvlagen boven bij Parnassia in de hoop dat het langs de vloedlijn te harden zou zijn.

Dat was inderdaad zo, al deed de turbulentie ook hier rare dingen. In zee leek het eb en vloed tegelijk, ze wisten het zelf niet meer, waarbij sommige golven in slo-mo hoog oprezen terwijl hun buren gejaagd door de wind paniekerig doorjakkerden. Schuimvlokken schoten als kogels langs onze broekspijpen en maakten er een vieze klodderboel van.

Wij vorderden traag, maar gestaag. De lucht brak en de stemming werd uitgelaten.

En toen was daar ineens de zeehond. Ik zag hem een paar meter van mij vandaan richting Engeland ploeteren, zag ‘m eerst aan voor een apporterende spaniel die door een heerszuchtig baasje de branding in was gestuurd. Maar het was er echt een; als ik het Monster van Loch Ness had zien pootjebaden had ik niet verbaasder kunnen zijn. Het beestje leek gedesoriënteerd en werd steeds  teruggeworpen naar het strand, waar druk werd gewandeld. De foto’s zijn niet geweldig, maar om echt te poseren was hij duidelijk niet in de stemming en ik wilde hem niet nerveuzer maken dan hij al was door al te dichtbij te komen. Op de eerste foto zwemt hij linksonder in het golvengeweld.

Even hobbelde hij het strand op, misschien in de hoop daar uit te kunnen puffen of een visje te bietsen van Floor (geef ‘t door!).

Moeten we Lenie ‘t Hart bellen, vroegen we ons af, maar kennelijk wou hij niet in een crèche want even later koos hij het ruime sop. Het ga hem goed.

(Dit is deel twee van een tweeluik met een P.S. Voor deel 1 klik hier.