In het vandaag verschenen decembernummer staat de eerste van de columns die ik ga schrijven voor het Straatjournaal.
Omdat het mijn debuut was hoefde ik vanochtend niet zenuwachtig naar de venter bij de Dekamarkt, maar kreeg ik de krant in een envelop toegestuurd. Ja hoor, ik sta er echt in, op wat meer dan tien jaar de vaste plek van Hans van Willigenburg was. Die las ik altijd graag.
Mijn naam klopt, dat is vast íets, er staat geen Japsers of Marinus. Op de foto poseert een man met een wijssympathiekguitige uitstraling. Ahum, ontkennen baat niet…
Chocolademakers heet het stukje en ik heb het nog niet rustig kunnen lezen. Met een klinische blik, bedoel ik. Kritisch, woord voor woord. Voordat ik het opstuurde, heb ik het natuurlijk tot vervelens toe gelezen, maar juist dan, in die laatste fase – bij het knippen/plakken, herschikken en verschlimmbesseren – liggen blunders op de loer.
Dus eerst in Volkskrant en NRC een paar columns van anderen tot me genomen, ze getest op knisperigheid, versheid, originaliteit en sporen van haast of gemakzucht. Daarna het Straatjournaal weer opengevouwen.
En dichtgevouwen. Nee, ik ben er nog niet aan toe. Hij moet eerst nog even besterven. Morgen probeer ik het nog een keer.