Wisent

Zeven jaar geleden wou ik nog liever konijntjes…

Ik schreef (lekker makkelijk) waarschijnlijk weer eens in de autoscepsismodus: ‘mwahhh-nouvoormijhoefthetnietzonodig-doenoumaargewoon’ op alles.

Autoscepsis, dat zouden ze eens moeten verbieden.

In 2007 kwamen ze er, de eerste wisenten, large as life, alleen meldden ze zich nooit tegelijk met mij bij het officiële uitkijkpunt in Middenduin. Als je die extra wandellus maakte, kwam je soms andere nieuwsgierigen tegen. Er heerste een soort code: de sipjes terugkerenden zeiden nooit tegen hoopvol naderenden dat ze zich de moeite konden besparen: lou loene, die lamme Poolse import-oerossen geven weer eens niet thuis vandaag. Liever keek iedereen besmuikt naar de grond.

Er stond daar een waarschuwingsbordje voor wie op het onzalige idee kwam zijn eigen safari te organiseren: ‘Toegang zonder begeleiding, voeren of aanraken, kan tot ernstige ongelukken leiden of tot de dood.’

Sinds 2007 heeft de wisent kennelijk ontdekt dat hij niet iedere pacifistische sukkel op de hoorns hoeft te nemen om te overleven. En nu is er sinds kort zelfs een pad dat door zijn leefgebied het Kraansvlak voert. Bij het hek word je gewaarschuwd op 50 meter afstand te blijven.

Twee keer eerder liepen we er al (het is het duingebied dat achter het circuit van Zandvoort ligt) en niks hoor(ns)… Een vrijwillige boswachter vertelde ons dat zij zelf de kudde ook nog maar één keer had gezien. Maar gisteren zagen we eerst de blaarkoppen, toen schichtten er vijf herten door een duinvallei, we zagen spelende konijntjes en… “We gaan ze zien”, zei de huisdichteres, “we gaan ze zien, ik voel het.”

Het was druilerig, het was schemerig, dus op de foto’s lijkt het of er een een ruigharige marmot links aan de oever van dat meertje zit. Maar het was er een. Het was er een!!!

Ik had meteen het Winnetou-gevoel. In de struiken op een helling zagen we er nog vijf. Zij zagen ons turen, wisselden een blik (gaan we vandaag nog ernstig verwonden, c.q. doden, mannen?) en graasden verder. Een eind verderop kwamen we nog een Einzelgänger tegen. Ook die gaf geen sjoege en liet zich rustig door de verrekijker bestuderen.

Niks ten nadele van de konijntjes, dacht ik toen we opgetogen doorliepen naar de kop van de Zeeweg, maar wat was het vroeger saai in de duinen.

Meer over de wisent bij Overveen in dit artikel uit Trouw.