Ga naar de inhoud

Demotie

Capgemini bedankt, ik voelde me vandaag bijzonder gedemoveerd.

Niet dat de baas ineens naast me stond en zei: “Ik heb tot mijn spijt moeten constateren dat er een scheefgroei is tussen jouw marktwaarde en je salaris.” Waarop een blaag van 36 hem op vinnige toon bijviel: “Als je de topsport niet meer aankan is het logisch dat je een stap terug doet. Vrijwillig.”*

Noch verdenk ik mijn brave collega’s ervan dat ze achter mijn rug fluisteren. ‘Hij was vandaag bij 5V tot twee keer toe zijn luistertoetsantwoorden kwijt. Die lagen gewoon onder het klassenboek. Weet je in welke schaal die gast zit?’

Nee, ik was psychisch gedemoveerd.

Door al die demotie-commotie was het of ik met plakkertjes op mijn colbertje en mijn voorhoofd liep: oudere werknemer – teert op oude anecdotes, traag en slordig met nakijken, vergeet afspraken, vindt het vijf minuten vóór de bel vaak wel welletjes. Ligt thuis een uur voor pampus na een pittige werkdag.

En na mijn pensionering zal ik onstuitbaar doordemoveren. In de ogen van anderen, in mijn eigen ogen, lager en lager, tot ik uiteindelijk helemaal doodgedemoveerd ben.

Als grafschrift wil ik

‘Hier verwerkt Marius Jaspers zijn laatste demotie.’

*Vrij geciteerd naar NRC, 8 jan.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *