Bloedworst zonder bloeddorst

De juiste maaltijd op het juiste moment met de juiste mensen, daar waren we het gedrieën al lang en breed over eens, toen de Amsterdammer in ons midden tussen twee happen door vroeg of Haarlem een Johannes van Dam had.

Ik monkelde wat over Bartelhiem, nee, Bartel…Bartelsma (?) van het Haarlems Dagblad. Bartlema & Co, dát was het, maar dat was toch geen rubriek die de lokale koks tot harakiri kon drijven als de huisgemaakte knolselderiesalade te rins was bevonden.

Lag hier geen mooie taak voor mijzelf weggelegd, vroeg ik mij af, terwijl ik het vet van de bloedworst van mijn lippen bette. Die ‘boudin’, daar wisten ze trouwens wel weg mee daar bij Tholen – spekjes erbij, gebakken ui, appelschijfjes, gekookte aardappel – zo lekker hebben onze spreekwoordelijke grootmoeders ‘m nooit van hun leven gemaakt.

Ik stel me zo voor dat ik met een investering van 10.000 calorieën/ zes viergangendiners een heel eind kom. Dan moet de reputatie van mijn smaakpapillen stevig zijn gevestigd. “Doe extra je best, ‘de Tong’ zit aan tafel vijf”, fluistert de gerant tegen het verzamelde personeel zodra hij mijn tanige persoon naar het beste plekje van het restaurant heeft geleid. Dat magere postuur verleent mij extra gezag als culinair recensent; zo vermijd je de schijn dat je met één extra kersenbonbonnetje te paaien bent.

Aan aanstellerij heb ik een hekel, dat weten ze inmiddels in de Haarlemse horeca, maar ja, doe maar eens gewoon als ober als je dat niet gewend bent. Je aanprijzing van ‘Zaanse nagelkaas’ klinkt ineens wel erg parmantig… Maar als ze boffen, vraag ik een tweede portie, zo is het ook wel weer.

En dan is er de ultieme stresstest voor iedere keukencrew: het voederen van mijn ‘& Co’,  de huisdichteres, die heel veel lust, alleen ‘ik mag geen gluten, tomaten, kristalsuiker, schaaldieren, varkensvlees en melkproducten. Kan ik dan de Zuid-Hollandse zuurkoolschotel met ananas nemen?’

Dat bleef die jongens van Bij Tholen bespaard, al zie ik ze ervoor aan dat ze zich niet van de wijs hadden laten brengen.

Zoals het ging was het goed. Drie keer bloedworst, wijn van de maand (Rosal Old Vines, Monastrell), water van PWN uit de speciale karaf, een Dame Blanche en een speculaasparfait. In mijn notitieblokje geen spoor van kritiek/bloeddorst – dat moet volgende keer anders – maar wat wil je? Toen we met een buik vol winterkost weer naar buiten waggelden, zagen we ook nog eens het eerste sneeuwvlokje van 2013 aarzelend neerdwarrelen.

Wat wil een mens/recensent nog meer?