Een aantal jaren geleden kreeg ik de gelegenheid op de binnenstad neer te zien vanaf de sterrenwacht van het Teylers Museum. Ik moest denken aan tropisch regenwoud. Oude en nieuwe gebouwen die streden om een plekje in de zon; schots en scheef, hoog en laag, platte daken en verweerde gevels, het doel heiligde de middelen. De stad als organisme – levend, woekerend steen.
De afgelopen week voerde mij weer langs verval, sloop en restauratie. Bij het Lennaert Nijgh Festival vonden er optredens plaats in de Koralensteeg nr. 5, in een gebouw dat wordt beheerd door de zeeverkenners. Het stamt uit de 14e eeuw (of was het de 16e?) en is eigendom van de gemeente Haarlem, die zich er niet voor geneert het onderhoud aan de dappere scouts van Dorus en Doortje Rijkers over te laten. Die stutten het zo goed en zo kwaad als het gaat met afgeschreven roeispanen, sjorren losse delen vast met een mastworp of paalsteek hier en daar en geven het een likje beits.
Doet me denken aan Cultureel Erfkrot.
Vroeger benutte de gemeente het gebouw als opslagplaats voor onder meer vlaggenmasten. Kijk, dit was de plek met de feestattributen van mijn eigen buurtje:
Het is daar een knusse boel en tussen alle oude meuk stond tot mijn vreugde zowaar een Amsterdammertje in den vreemde met een zwart alpinopetje!
Het is alweer een tijdje geleden dat we de laatste signaleerden (Zie hier voor meer links) En we hadden ook nog de Leidse sleuteltjes en Bloemendalers met en zonder nudiste. Wordt vervolgd?