Stapje extra

We doen een rondje servicegerichtheid, dienstvaardigheid en behulpzaamheid te voet. In chronologische volgorde:

1. Gisteren wandelden wij bij Zandvoort en iemand uit ons gezelschap verloor een oorbel – oorbelletje, beter gezegd. Vier paar ogen schraapten vergeefs het plaveisel.

Hier ergens – of op stenen die er erg op leken – moest het kleinood zich hebben verstopt. Een passerende bakfietsster (in haar vorige leven een ekster?) kneep in de remmen, liep tien meter terug en zei na een minieme aarzeling: “Ik zag iets liggen. Zoekt u dát?”

2. Ik ben een wisentgek, trouwe RaDa-lezers weten dat, en gisteren doorkruisten we weer eens het Kraansvlak. Onze Poolse vrienden lieten zich niet zien. Zeker wat beters te doen. Bij het verlaten van het terrein maakten we een keuveltje met een vrijwillige boswachter. Het gebied gaat op 1 maart dicht. “Nou ja, in juli proberen we het weer, wie weet hebben ze dan kalfjes!” Tweehonderd meter verder hoorden we de vrijwilligster van PWN in volle galop naderen. “Ze zijn er!” hijgde ze. “Ik zag er een paar over de heuvel komen.”

De blik van Arendsoog, de snelheid van Lightfeet. En zo aardig! Ik ga haar voordragen als vrijwilligster van het jaar.

3. Vandaag, hier in Haarlem in een koffietent waar ik voor het eerst ben. Het is er rustig. Na binnenkomst draal ik wat en besluit dan een glazenpoetsende jongeman aan te spreken. “Komen jullie langs?” “U mag even met mij meelopen, meneer.” Het is mijn geluksdag, díe toon. Ik betaal vooruit, ook dat mag. De appeltaart krijg ik mee, van de espresso maakt hij een notitie. Ik bestijg een van de ongemakkelijke hoge krukken en heb drie pagina’s van mijn boek gelezen als ik iemand hard “Macchiato! Espresso doppio!” hoor roepen. De jongeman, als ik het niet dacht. Op drie passen afstand. Drie… Ik tuur met bestudeerd onbegrip zijn richting uit en daal niet af van mijn kruk. Hij draait zich van me af en hervat zonder een woord zijn poetswerkzaamheden. Een bejaarde man die nederig zijn macchiato heeft afgehaald, biedt aan om mijn espresso ook even neer te zetten.

Pas later zie ik instructies op de menukaart, in de vorm van een beeldverhaal: WELKOM BIJ ……. – 1. Maak bij de kassa uw keuze 2. Bestelling wordt voor u gemaakt 3. Afhaal punt (sic) links op de bar.

Een onfeilbaar systeem – met een beetje goede wil van de klant. 

4. Vandaag, langs de Schotersingel kruist een kinderwagen met inhoud mijn pad, aangedreven door een jonge vrouw. Honderd meter verderop vind ik een speelgoedkonijn dat zo te zien nog maar kort in de vrije natuur verkeert. Het kan natuurlijk dat iemand anders het heeft verloren. Ik denk aan die espressoboer die te beroerd was om drie lullige stappen… en aan de boswachter die de achtervolging inzette om… Ik riskeer een zweepslag in twee hamstrings en zet verbeten de achtervolging in. De vrouw is verguld.

“Anders had je vannacht niet kunnen slapen…”, fleemt ze tegen haar dochtertje.

3-1 voor de behulpzamen! Dat is een uitslag waar iedereen vrede mee kan hebben, lijkt me.