Had ik daar nou acht jaar geleden wreed mee gespot? De vraag kwam bij me op toen ik vanochtend in NRC Lux het artikel Zen in de sneeuw zag staan – ‘op raquettes naar de raclette’, over groepswandelen in Zwitserland onder leiding van een gids met een (ook daar betaal je voor bij dat soort vakanties) zangerig accent. Bij de lunch eten de avonturiers ‘aardappelen in de schil met augurken en zilveruitjes’ uit een ‘rustiek houten emmertje’…
Zen in de sneeuw… Ik weet niets van zen, behalve dat het overal en altijd schijnt te kunnen. Zen op de rammelende bagagedrager, zen in de kruipruimte, zen op schoot, zen in de takkenherrie, zen bij Zeeman, zen (dit is voor gevorderden) als op de A79 stuur en rempedaal gelijktijdig afbreken terwijl je heuvelafwaarts 130 km/uur rijdt.
Hé, er was een tijd dat zo’n vakantievierende Lux-muts voor mijn satirische klauwen een even makkelijke prooi was geweest als een verdwaald zuiglammetje in de Himalaya voor de Verschrikkelijke Sneeuwman.
Alleen ben ik net terug uit Gasselte in Drenthe. Een paar dagen buitensteeds maken mild. En bovendien las ik daar A Book of Silence van Sara Maitland, over… nou ja, Google Translate voor wie het niet weet. Kale landschappen, kluizenaars, monniken, meditatie, het Woud, de zelfgekozen eenzaamheid van de Romantici, solozeilers op de oceaan, de alomtegenwoordigheid van geluidproducerende apparaten in het moderne leven, de vele stemmen van de wind en de vraag of lezen (=praten met een schrijver) wel onder ‘stilte’ valt.
Die Sara Maitland lijkt me geen typje waarmee het goed racletten is, maar haar boek zette me wel degelijk aan het denken, en aan het luisteren. Bij het Drouwener Veld ‘hoorden’ we ineens vrijwel volmaakte stilte. De wind nam een paar maten rust; wij hielden de pas in en keken om ons heen. “Is dat een uil in die boom?” Het was in ieder geval iets wat opschrok en wegvloog toen we naderbijslopen over de heide.
Vandaag, terug in Haarlem, is het over tot de orde van de dag: ik word gewekt door gehamer. Bij de benedenburen zijn ze een rot kozijn aan het losslopen. Zen met een moker. Na een uurtje schrijven in kluskabaal verlang ik naar sneeuwvlaktes en een ongeschild emmertje met rustieke augurkjes, desnoods tijdens een groepsreis. Dus in plaats van me over te geven aan verdere bespiegelingen kijk ik alleen even of we nog iets ter verluchtiging hebben…
De foto is helaas onscherp. Toen we deze boom zagen, ergens bij Grolloo, zochten we eerst een Escher-achtige truc. Maar nee, het is geen optisch bedrog: die tak was echt vastgegroeid aan de stam. Zelfenting?
En als passende afsluiting van een stukje over stiltezoekers en herriemijders deze foto van judasoor.
Als ik tenminste geen fout heb gemaakt bij het determineren.