Wederknopers

Nergens zijn ze zo zuinig op hun problemen als hier in Haarlem – besluiten zijn zelden definitief en de lokale politiek heeft een geheel eigen vorm van folkloristische huisnijverheid ontwikkeld. Herknopen, doorknopen, wederknopen… Hoe dan ook, het werkt als volgt:

Eerst is er de knoop. Die wordt vervolgens ( na veel vieren en vijven, vijven en zessen, twaalven en dertienen) doorgehakt. Er is gestemd, een motie is aangenomen of afgewezen – zo gaan die dingen in een democratie; soms valt er voor je er erg in hebt ineens een besluit. Je zou je er aan kunnen houden, het onverwijld kunnen uitvoeren.

Maar vaak knaagt achteraf de twijfel. Bij sommigen. Of anders bij anderen. Gut, we hebben nou wel die knoop doorgehakt, maar was het wel de goede knoop? Was de bijl niet te bot? Of te scherp? Als we nou eens langer hadden gepeuterd, in plaats van te hakken? Waarna raadsleden of wethouders individueel of in groepjes aan het werk gaan om met de doorgehakte strengen, pluis, oude stukjes touw en een gevonden schoenveter een nieuwe knoop te construeren, die met het blote oog vrijwel niet te onderscheiden is van de oude, maar die dan toch weer kan worden doorgehakt. Of ze fröbelen met het oude materiaal drie kleine knoopjes in elkaar, waarover drie keer gestemd kan worden.

Het gerecyclede probleem mag zich hier ter stede in een stijgende populariteit verheugen. Ik pak maar even een paar HD’s van de afgelopen dagen.

Eerst die brug bij het Dolhuys voor de fietsfundamentalisten. Ik meende daar het laatste woord al over gezegd te hebben (zie Rodere Loper) en in de raad is onlangs vastgesteld dat er geen geld voor is, maar Groen Links en de PvdA blijven doordrammen en roepen het college op ‘actief op zoek te gaan’ naar middelen. Dus niet passief, zoals te doen gebruikelijk – actief. Dit klinkt werkelijk onheilspellend.

En dan de Waarderbrug. Die zou na de openstelling van de Schoterbrug in één rijrichting gesloten worden voor autoverkeer; dit besluit werd herzien (voort-rijdend inzicht van de gemeenteraad), tegen de zin van wethouder van Doorn in, en deze traineert nu de boel met als excuus de werkzaamheden aan de Spaarndamseweg (hier wordt in het geniep een nieuwe knoop gevlochten).

Derde voorbeeld is de voormalige stortplaats aan het Spaarne, de Put van Vink. Richard Stekelenburg schrijft er vandaag over in Grote Broer het HD. Stortplaats = vies, dus kwam er een onderzoek. De beerput ging open en weer dicht, plannen om het terrein te benutten leken van de baan, dus een nieuw hek eromheen leek genoeg. Dossier gesloten, leek het, tot het weer openging. Het eerste onderzoek voldeed niet aan de nieuwste eisen, zo is gebleken, en nu heeft wethouder Cassee klaarblijkelijk een nieuw onderzoek gelast, waardoor het zou kunnen lijken dat ontwikkeling van de Put in de toekomst een optie blijft.

Ik laat het pontje en de unilocatie maar even zitten nu. De RaDa-gasten zullen ook wel moe zijn…

P.S. Wat die brug bij het Dolhuys betreft, daar maakte ik in 2009 nog een TV-column over voor het Haarlems Kwartiertje. Hieronder, hij begint na een minuut of veertien.