Ga naar de inhoud

Land-locked

Het schemerde al, ik had haast en trapte stevig door, dus liefst had ik de man genegeerd, zoals hij daar stond met zijn fiets in de hand langs de Velserenderweg.

‘May I ask a question?’ riep hij met opgestoken arm. Slungelige hulpeloosheid. Hij was een jaar of dertig en zag er ontzettend verdwaald uit. Zijn bril hield hij in zijn hand.

‘I want to go to the sea.’ Die wist ik wel te vinden, de Noordzee, alleen… hoe leg je dat uit? Ik fietste dertig meter met hem terug en wees op de ingang van landgoed Duin en Kruidberg. Daar afslaan en in principe rechtuit, een kilometer of vier.

De man hield zijn twijfels. Daar kwam hij net vandaan – onverrichterzake – hij was in een kringetje rondgefietst. Ja, nou, uhh… Hij wees ontevreden op het display van zijn telefoon, met een kaartje van het kustgebied tussen IJmuiden en Zandvoort. Maar hij had geen bereik. “I have never seen the sea”, zei hij, daarmee bij mij een gevoelige snaar rakend.

Graag was ik 3 km met hem meegefietst tot het laatste rechte eind, zodat ik zeker wist dat hij nog voor het donker aan de vloedlijn zou staan. ‘Look at the signposts’, deed ik mijn best. ‘The Dutch word for ‘sea’ is ‘zee’: Z-E-E”. Of stond er nou ‘strand’ op die borden? Hij begreep dat mijn behulpzaamheid tot hier ging en niet verder, zette zijn bril op en ging op weg naar de lege duinen, vastberaden vandaag voor het eerst de zee te zien.

‘Where are you from?’ riep ik nog.

‘Belarus!’

Belarus… Wit-Rusland. Hij was ver van huis. Voor de zekerheid keek ik thuis nog even op de kaart.

Belarus… Ja, zo land-locked als Hongarije.

 

Als pee-esje de Nijgh-gerelateerde video waarop André Rooijmans en Steven de Jong het veelgeprezen ‘Strand’ opvoeren (in de dubbele zin des woords). Wat zou Boudewijn de Groot ervan vinden?

2 reacties op “Land-locked”

  1. Er is mij lopend in of bij Duin en Kruidberg al een enkele keren door buitenlanders de weg gevraagd naar de zee (“immer gerad’aus!” roep ik altijd, wijzend naar het Westen).

    Ik denk dat ABN AMRO daar nog steeds internationale symposia “bancaire ethiek” organiseert (niet in zee maar in het landgoed dus). Van heinde en verre wil men blijkbaar uit de mond van de Zalm zelf horen hoe men risicoloos vette bonussen kan binnenslepen.

    Maar ik wissel mijn verklaring gaarne in voor een andere, nog plausibelere.

  2. Het terras van Duin- en Kruidberg was altijd een favoriet van mij. Totdat de ongelukkigen het terrasameublement verving door lounge-vuilnis. We kwamen er, zagen de verwoesting, en zijn er sedertdien niet meer teruggekeerd.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *