Ga naar de inhoud

NS-boete

Tussen Sloterdijk en CS hield de treins stil. Dodenherdenking, meldde de intercom, alleen drong dat niet door tot de belendende eerste klas, waar een groot Spaanssprekend gezelschap zijn luidruchtige vrolijkheid 2 minuten onverminderd voortzette. Ook de buitenlandse toeristen in mijn coupé babbelden onbekommerd door en zullen het hunne gedacht hebben van de norse Hollanders.

Om 20.20 uur vertrok mijn aansluitende trein. We waren net voorbij Amstel toen via de intercom een live concert werd aangekondigd van drie meisjes. “De dames hebben geen kaartje, maar wel héééle mooie stemmen…” Het soort melige ongein waarop Nederlandse conducteurs het patent hebben, maar dit ging tamelijk ver: ‘Jessica, Roos en Linda’ zetten het eerste couplet in van een ongetwijfeld bekend nummer met regels als ‘schatje wat doe je met me, ik voel me sooo goed’.

Tekstvast waren ze, en redelijk bij stem. Ik onderging het gelaten. Na vijf minuten meldde dezelfde NS-entertainment-manager zich: “Beste passagiers, we hebben nóg drie meisjes…” Hoe meer zoetgevooisde schonen zonder kaartje, hoe liever het hem was – zo klonk het. Ik nam het hem niet in dank af.

Even later vertoonde hij zich in onze coupé. Jaar of dertig, enigszins gedrongen, gesoigneerd, montuurloze bril. Van Turkse origine, zo te zien. Hij kwam niet ver. Een man schuin tegenover mij beet hem toe dat het ab-so-luut niet kon wat hij deed. ‘Respectloos!’ De conducteur pareerde de kritiek. Die meisjes moesten naar een optreden; straks in Utrecht zou hij met ze meelopen naar de automaat om ze in te laten checken – hij meende zelf juist een leuke ‘oplossing’ bedacht te hebben.
“Het is vandaag Dodenherdenking en u laat die meisjes hier blèren. Respectloos!”
De trein had om acht uur stilgestaan, de twee minuten stilte waren wel degelijk in acht genomen, dus…
“Op dit moment staan nog mensen op de Dam bijeen en worden er toespraken gehouden…”
De conducteur besefte dat het zijn tegenstander menens was en schakelde over naar ‘cursusmodus’. Omgaan met lastige reizigers, deel 2. Een sussende toon, die ik maar half vertrouwde. Hij pleitte welbespraakt, maar tevergeefs. Het eindigde ermee dat hij zijn verontschuldigingen aanbood. Voor iedereen hoorbaar, en die werden aanvaard – zij het niet van ganser harte.

Toen de trein vaart minderde stond ik samen met de bezwaarmaker op het balkon om uit te stappen. Voor de deuren open gingen, klonk nog eenmaal de intercom. “Dames en heren…” We keken elkaar aan. Had de conducteur nieuw zangtalent opgespoord?

“… bij dezen wil ik mijn excuses aanbieden aan degenen die zich hebben gestoord aan de zingende dames. Omdat het vandaag Dodenherdenking is, was dat misschien niet gepast. Mijn verontschuldigingen daarvoor.”

Het klonk alsof hij het oprecht meende.

1 gedachte over “NS-boete”

  1. Die Spanjolen hebben hun dodenherdenking op 8 oktober sinds 1573.

    Dat hele herdenken haalt overigens geen sier uit. Na 68 keer hebben we nog niets geleerd van dergelijke herdenkingen en kopen nog gewoon Gezamelijke AanvalsVliegtuigen om de agressiefste natie van de wereld te plezieren.

Reacties zijn gesloten.