We waren een weekje in Schotland. Beetje bijkomen en stukjes van de Annandale Way lopen, ten noorden van een gebied waaraan we goede herinneringen bewaren, the Solway Firth.
Op de eerste dag werd de huisdichteres wakker met een bloeddoorlopen oog. Vuiltje? Gesprongen adertje? Nou ja, zonnebril op en er ‘t beste van hopen. De tweede dag kon dat oog nog steeds niks velen en het traande. De apotheek in Annan verkocht druppeltjes – Optrex. We druppelden en het oog druppelde drie keer zo hard terug. We betten, depten, plakten af met Compeed en steriele gaasjes en maakten een compres met gebruikte zakjes kamillethee. Het oog traande en lekte en de Schotse heuvels bleven hazy, terwijl het niet mistte.
De koeien vonden het raar, zo’n cycloop bij hun weiland.
Vrijdagnacht (in Lockerbie) traande het oog nog steeds en bovendien deed het gemeen pijn. De tijd van groothouden was voorbij. Op naar de dokter. De praktijk in Lockerbie was gesloten op zaterdag, maar na een telefonisch intakegesprek konden we terecht bij het Royal Infirmary in Dumfries, 30 km met de bus. In de kranten had ik net gelezen over een miljoeneninjectie om de A & E departments (accident en emergency) te reanimeren. De NHS? Waren we overgeleverd aan dat zieltogende Britse zorgstelsel? Ik herinnerde me knipsels over familieleden die (bosje bloemen in de hand) op het bezoekuur bij hun dierbaren niet alleen de dood constateerden, maar ook rigor mortis.
De wachtkamer was niet overvol, dat viel mee. We zagen behalve de gewone kneusjes en breukjes ook een langharige man met het figuur van een sumoworstelaar, geflankeerd door een frêle meisje. Geen van beiden had zichtbaar letsel. Even later voegde zich een travestiet bij hen, zo op het oog ook ongeschonden. Iedereen gedroeg zich rustig, op een ontredderde man in camouflagepak na. Die drentelde voortdurend naar de balie, wees op zijn hand, en keerde onverrichterzake terug. Hij was gelukkig snel aan de beurt.
Sylvia’s tranende oog werd eerst onder de microscoop gelegd door een geinige internist, die een ‘ulcer’ constateerde, op het hoornvlies naast de pupil. Hij wilde geen paniek zaaien, maar zo’n zweer kon de rest van het oog aantasten. Goed dat we gekomen waren, hij ging op zoek naar een oftalmoloog. Wij bleven in kamer G3, ingenomen met de behandeling tot dusver.
De oogspecialist had dezelfde prettige omgang: humor, ernst en empathie. ‘Haarlem?’ Dat kende hij. Daar had hij 30 jaar geleden rondgecrosst op zijn motor. Hij bestelde een bacterioloog, schraapte wat weefsel van het oog (‘If I took any more, I’d be scratching your brain’) en legde uit dat hij de resultaten van het kweekje morgen aan ons…
Morgen? Maar morgen vertrok onze vlucht om 15 uur. Uit Glasgow, niet uit Dumfries. Het hotel was al geboekt… Dan zou hij een collega opsnorren in Glasgow. Het duurde even, maar toen had hij de afspraak. Negen uur in het Gartnavel Hospital. Deze tablet eenmaal daags en dit spul elk half uur indruppelen. Misschien zien we u nog eens langsscheuren in Haarlem? “If you see a red Triumph…” Hij zwaaide en breezed out of the room.
Vanmorgen (zondag). We lijken wel de enigen in het ziekenhuis. Julie Connolly trippelt de gang in, jong, fris, blozend als een sterappel na een Schots motregentje. Ook zij weet direct de goede toon te treffen, leest de brief van haar confrère, tuurt naar het inmiddels pijnvrije oog. Haar diagnose is dat het goed heeft gereageerd op de druppels. Thuis wél meteen naar de oogarts, zegt ze. Aan de medicatie wordt nog een derde druppelsoort toegevoegd. “Were you on duty anyway?” vraag ik. Nou, ja, in zoverre… ze had wel dienst vandaag maar is omdat wij dat vliegtuig moesten halen, wat eerder gekomen.
We wandelen een stukje, door een statige buitenwijk van Glasgow en gaan dan ergens zitten in een trendy koffietentje. We verbazen ons over het medische traject van de afgelopen twee dagen. Full marks to the NHS! Zoveel wellevendheid, betrokkenheid en persoonlijkheid bij de artsen. “Ik heb niks betaald en hoefde nergens mijn ID-kaart of verzekeringspasje te laten zien”, zegt Sylvia. “En ze waren stuk voor stuk zó vriendelijk!”
Er rolt een traan over haar wang, de 1287ste van deze week. Alleen deze is van ontroering.
O my god!
veel vreselijks lost op als sneeuw voor de zon in ZOUT WATER, voegde mij ooit een 2e generatie-specialist-shrink toe, en daarbij doelde hij op TRANEN… Laten we het daarop houden, maar vooral op spoedig verder herstel natuurlijk… Veel LIEFS daarbij…. jullie Julia
Reacties zijn gesloten.