That died too

Tja, Johnny Cash. Met een oud klasgenote had ik het deze week toevallig over hem. In de jaren zeventig zaten we op het Triniteits Lyceum aan de Zijlweg. Aan de overkant, op de plek waar eerder villa de Olifant stond, verrees de Kerk van de Nazarener. Toen de kerk in gebruik was genomen kwam Johnny Cash optreden, hij was namelijk bekeerd. Met de klas hebben we het er over gehad om er even naar toe te gaan maar dat kerkelijke vonden we niks. Bij mijn weten is niemand gegaan, en daar kun je spijt van hebben.

@Gonda: Leuk! Kan het in 1976 zijn geweest? In dat jaar verscheen de Nederlandse vertaling van zijn boek ‘Man in black’ bij de christelijke uitgeverij Kok in Kampen. Cash in een kerkje op de Zijlweg prikkelt tot een zoektocht naar ‘(latere) beroemdheden op onaanzienlijke lokaties in Haarlem’. Poppodia tellen niet mee, want dat zijn er te veel om op te noemen. Las gisteren nog over Radiohead op Beeckestijnpop in 1997. Simon & Garfunkel in de Waag is een twijfelgeval.

Radiohead op Beeckestijnpop was in 1993. In datzelfde jaar speelde de band ook op bevrijdingspop Haarlem.

Opeens gaat dit stukje over drie zaken: 1) de kracht van de eenvoud, wat tekstschrijven betreft. 2) het geloofwaardig brengen ervan. En 3) broemdheden die in Haarlem zijn geweest.
1 – spreekt wel voor zich en komt hier helemaal op het conto van Diamond, natuurlijk. Daar kun je het ook eindeloos over hebben en talloze voorbeelden van aandragen. Neem nu die eenvoud van onze Eigen Annie MG in ‘Op een mooie pinksterdag’: “Morgen kan ze zwanger zijn, het kan ook nog vandaag. Het kan van de behanger zijn, of van een Franse zanger zijn of iemand uit Den Haag.” Kun je subtieler de arbeider, de bohemian en de upperclass benoemen?
2 – De eerste jaren van zijn songschrijverschap – Diamond zat net als o.a. Carole King, Neil Sedaka en de jonge Lou Reed in een klein kamertje in New York City liedjes per strekkende meter voor anderen te schrijven! – waren zijn liedjes nog geen van alle autobiografisch. Ook ‘Solitary Man’ niet. Dat is het knappe aan die liedjes van Diamond uit die tijd. Kijk maar naar wat The Monkeys met ‘Im a Believer’ deden, of UB40 met Diamonds ‘ Red Red Wine’. Het waren ‘kneedbare’ liedjes. En dat heeft Johnny Cash, zoals Dagklad terecht opmerkt, ook heel goed gedaan. Neil Diamonds eerste echt autobiografische liedje was ‘ I am… I said’. Dat was in 1971. Een echte bekentenissong en een existentiele wanhoopskreet. (Die om die redden ook veel minder door onderen ‘ gecovered’ is dan zijn andere bekende nummers.) Diamond was zichzelf kwijt. Vanaf dat moment ging het artistiek – niet commercioeel! – ook bergafwaarts met Diamonds carrier en volgde al die bagger met Streisand en zo. Hoe belangrijk ‘ I am…. I said’ voor Diamond persoonlijk nog altijd is blijkt uit het feit dat hij er in 2011 nog zijn concert in Ahoy’ mee afsloot.
3) En dan die ‘beroemdheden’ in Haarlem. Dat zijn er nogal wat, maar het is natuurlijk een kwestie van opvatting: wat is ‘ beroemd’? 1 aardig voorbeeld – of anecdote, hoe je het ook wilt noemen.. Iedereen kent het liedje ‘ Wild Thing’, ooit een hit voor The Troggs, voor Jimi Hendrix en ook gezongen door vele anderen. Heel veel (wat oudere) mensen in Nederland kennen ook ‘ Storybook Children’ van Sandra en Andres. En nog meer kennen het liedje ‘Angel of the Morning’, ooit een hit voor PP Arnold en in 2001 weer een joekel van een hit voor de rapper Shaggy (die de copletten rapte) (in USA een nummer 1 en in NL ook een n ummer 1 hit in 2001!) Al deze liedjes zijn geschreven door dezelfde man: De Newyorkse Bohemien/vrijbuiter en singersongwriter Chip Taylor.
In 2001 – een paar maanden nadat Shaggy ‘Angel of the Morning’ ook in N:L weer naar de eerste plaats had gezongen – tgourde Chi;p Taylor door Nederland. Kleine podia. Ik organiseerde in die periode singersongwriter-concerten in de Roemer aan de Botermarkt en boekte Taylor voor een paar honderd gulden op een maandagavond. Hij kwam – het was goed vol – en hij zong nieuwe liedjes, maar ook al z’n oude bekende nummers, zoals Wild Thing en Angel of the Morning. Het personeel achter de bar – jonge mensen van begin twintig – herkenden de liedjes van de ‘jukebox’ en Arbeidsvitaminen (maar dan in andere versies) en vonden het heel leuk dat die oude man met z’n grijswitte haar en gitaar dat hippe liedje van Shaggy covered.
En hoe vaak ik ook vertelde dat het toch echt Taylors liedjes waren, dat wilde er niet in. Dat weigerden ze te geloven. Dat de man die die Amerikaanse en Nederlandse nummer 1 hit had geschreven gewoon bij hen in de kroeg stond te zingen. Dat kon echt niet.
En als dat Chip Taylor nog niet beroemd genoeg maakt: Hij is natuurlijk ook nog eens een broer van acteur Jon Voight en daarmee ook de oom van Angelina Jolie.
(En hij is later nog vaker in Haarlem geweest)

Erg leuk om te lezen allemaal. De Haarlemse anekdote over Chip Taylor is prachtig. Harry, mocht je serieus besluiten om je zoektocht te vervolgen, dan heb je alvast één uitgewerkt verhaal!

En hier een link tussen Johnny Cash (door Joost den Draaijer immer Jantje Contantje genoemd…) en Chip Taylor. http://www.shorefire.com/index.php?a=pressrelease&o=2619