3D-printer

Grappig in Leo Vromans dagboek Misschien tot Morgen (2003-2006) zijn de beschrijvingen van de moderne techniek.

Dat wil zeggen, de hypermoderne techniek van nog geen tien jaar geleden. Zo schrijft Vroman wanneer hij is overgestapt op een ADSL-verbinding, dat het een nadeel is dat hij nu de hele dag telefonisch bereikbaar is, dus ook als hij online is. Ongestoord internetten is er niet meer bij.

Evenzo kan ik me voorstellen dat ze over tien jaar vertederd naar deze foto van een 3D-printer kijken en zeggen ‘jeeh, wat koddig!’

Hij staat momenteel aan de Gedempte Gracht, bij de Kunstuitleen (zie ook hier). De printmeneer was niet de spraakzaamste, maar misschien moet je ook niet te veel leuteren met nieuwsgierige voorbijgangers zo aan de vooravond van een wereldwijde revolutie.

In de NRC stond dit weekend een artikel over reliefografie, een techniek waarmee schilderijen gescand worden met een laser. Vervolgens wordt een mal vervaardigd (voor de gewenste derde dimensie), waarop in een hoge resolutie de kleuren van het oorspronkelijke schilderij worden aangebracht. Bij Fuji maken ze zo’n replica (Relievo) voor €25.000.

Fuji is met het Van Gogh Museum in zee gegaan, omdat Van Gogh zo lekker pasteus schilderde; je krijgt meer 3D voor je geld dan bij de meeste schilders. En, nee, een Relievo is geen vervalsing, stelt Axel Rüger van het Van Gogh Museum, net zo min als een Zonnebloemposter dat is. Het is gewoon een nieuw reproductieprocedé. Bovendien, elk exemplaar krijgt een onverwijderbaar zegel.

Zo lang het duurt natuurlijk. Tien jaar? Twintig jaar? Dan worden – wat ik jullie brom! – op hobbykamers in Assendelft en Terneuzen aan de lopende band Melkmeisjes van Vermeer geprint, tapijten van Bayeux en ook Giambologna’s Roof van de Sabijnse Maagden voorspel ik een grote toekomst.