Intimiteiten

Het kon gebeuren dat ik twee opeenvolgende ochtenden in m’n eentje bij hetzelfde standpaviljoen in Zandvoort zat. Eergisteren las ik er lui een boek. Het was rustig. Ik had mijn eigen hoek van het terras en genoot van de mussen, die rare capriolen uithaalden. “Ja, ze zijn zóó schattig!”, zei de serveerster, “ze zijn soms echt aan het keten met z’n allen.”

Gisteren was ik er weer, in dezelfde hoek. Na een kwartier naderden er twee vrouwen (midden dertig) en hoewel er overal ruimte was op het terras, verkozen ze na een zeer hoorbaar overleg het tafeltje pal naast mij – overigens zonder mij een blik waardig te keuren, ik had een vale parasol kunnen zijn met het weer erin. “Ja, dit is de beste plek, superleuk.”

Er zou ook nog een vriendin aanschuiven, die eerst nog een andere afspraak had – het was wel een ‘logistieke uitdaging’ maar ze had alles in kunnen plannen. Superleuk, zo’n lunch met z’n drieën, echt superleuk. En toen had ze nog niet eens te horen gekregen dat haar vriendin zwanger was. Met de hormoonbehandeling had ze intens meegeleefd en… nee, NEE, een tweeling?!? “Oh, ik ben zo blij, ik ben echt heel blij, ik ben blij voor jou, maar ook voor mijzelf ben ik blij.” En dat het de andere kinderen nog niet was verteld begreep ze ook. “Kai zou er nog wel mee om kunnen gaan, voor Floris zou het al moeilijker zijn en Myrthe, nee, Myrthe zou helemaal in de war raken.” Dit over andermans kinderen. Haar inlevingsvermogen was verbluffend, hier zat een vrouw die iedereen begreep (behalve mij) en het hele spectrum aan emoties tussen conceptie en crèche van de aanstaande moeder ongevraagd inkleurde, zonder dat die er een woord tussen kon krijgen. “En nu denk ik dat jij denkt dat het best zwaar zou kunnen worden…”

Ze zei het écht.

De vriendin arriveerde, eveneens uit Amsterdam. Die had onlangs haar huis verkocht (hoewel ze er helemaal verliefd op was) en ook zij mocht baden in de rijkelijk vloeiende empathie en toen kwamen de eerste binnenbaarmoederlijke foto’s op tafel en hé, zalm… mocht dat wel? Als hij vacuüm verpakt was geweest? Het bedienend personeel werd gesommeerd. “Ik heb een vraagje. Niemand weet het nog, maar één van ons is zwanger…” Hij kende die vraag, dus ze konden gerustgesteld verder met de zalm en hun gesprek.

Waarom vluchtte ik niet naar een ander tafeltje, buiten gehoor van al deze ongewenste intimiteiten? Uhhh… (wat is het audio-equivalent van een voyeur?) zo’n samenzijn boeit me mateloos. Hier zaten drie vrouwen voor wie ik niet bestond en ze zeiden om de haverklap dingen als: “In Gouda had ik toen nog geen sociaal netwerk.” En daar denk ik dan over na. Hoe het kan dat zo’n uitdrukking ingeburgerd raakt. Wie heeft hem gelanceerd? Komt er straks een moment dat je niet meer begrepen wordt als je zegt ‘ik kende niemand in Gouda’ of ‘ik voelde me alleen in Gouda’?

Ondertussen las ik in een biografie van de dichteres Edith Sitwell over haar ontmoeting met Aldous Huxley in 1917: ‘In the cool of the restaurant, she sat with the tall, thin Huxley, whose ‘silences seemed to spread for miles, extinguishing life when they occurred, as a snuffer extinguishes a candle.’

En natuurlijk waren het ook de mussen die mij daar hielden, met hun eigen sociale netwerk. Op beide dagen dat ik daar zat kwam de hele bende tegelijk aanvliegen. Uitgelaten. Ze zagen er nat en verfomfaaid uit, hadden samen ergens gebadderd.

En nu afdrogen. Daarvoor gebruikten ze bij gebrek aan handdoeken de zitkussens.

Ze maakten onelegante buikschuivers, koprollen, schuurden met hun vleugels tegen de bekleding, ragden ruggelings over die bank, zich afzettend met hun pootjes, schurkten tegen de losse kussens – vrolijkmakende gymnastiekoefeningen.

Sommigen kropen laagbijdegronds rond, als muizen.

Na een paar minuten was het schouwspel over en begonnen ze zich druk kwetterend op te tutten. Waar ze het over hadden kan ik jullie helaas niet vertellen. Ik heb mijn beperkingen als luistervink.