In café Koops was die maandag een voetbalquiz geweest en aan een naburig tafeltje lieten ze in afwachting van de officiële uitslag nog een aantal netelige vragen de revue passeren. Jaarbeursstedentoernooi? De Langeleegte? Mosje Temming of Frits Flinkevleugel? Villas en Ardiles?
Zo kon het gebeuren dat ik in gesprek raakte met Hans Vos. Tegenwoordig voorzitter van het CDA Haarlem, maar als jongen was hij middenvelder van TYBB junioren A – destijds hofleverancier van het schoolteam van ‘mijn’ Triniteitslyceum. ‘Dus dan ken je ook…?’ En eer we er erg in hadden, maakten we een glijvlucht van 44 jaar door het verleden, om te landen bij Wim Verbeek, Wim van Emmerik, John Weijers, Hans Strik, Henkie Tuin.
Mijn eigen voetbalcarrière kwam pas laat op gang. Hoewel ik zo’n knulletje was dat altijd en eeuwig met een bal aan het pielen was, ging/mocht ik pas op mijn zestiende op voetballen – Onze Gezellen. Het kwam goed, later speelde ik er nog in het eerste met jongens als Wim en Leo Fijen, Wim Balm en Nennie Vosse; maar als middelbare scholier had ik een heilig ontzag voor dat TYBB-smaldeel. Stuk voor stuk net wat gewiekster, harder en zelfbewuster dan ik.
Al reminiscerend werden Hans Vos en ik ons bewust van een apart compartimentje in het geheugen waar lichaamsbewegingen en balbehandeling liggen opgeborgen. Liefst hadden we bij Rolf een ‘vijfje’ besteld – dan hadden we alles volmaakt kunnen reproduceren in de Damstraat: de dribbelbeweging buitenom van Wim van Emmerik, de koptechniek van Wim Verbeek en vedette Johnnie Weijers die tussen tegenstanders door slalomt zonder dat daar een schijnbeweging aan te pas lijkt te komen.
Ik zou nu voor geen transfersom het veld meer op willen, maar mijn geheugen weet nog precies welke spieren het moet activeren om iemand door de benen te spelen (‘poorten’ en ‘panna’ heette dat toen nog niet). En voor hardlopen geldt hetzelfde: de loopstijl van mijn concurrenten van eertijds kan ik nog zo nadoen; van sommige trainingen of wedstrijden weet ik nog precies hoe die laatste versnelling naar de eindstreep ‘voelde’.
Ik heb het dan over mijn lichaam van meer dan 25 jaar geleden. Het lichaam van ooit, zeg maar. Het is een onderwerp dat mij momenteel nogal bezighoudt, want op 11 oktober doen de huisdichteres en ik het voorprogramma bij een lezing van psychiater Bram Bakker over het onderwerp ‘Hoe blijf je geestelijk en lichamelijk fit?’
Het is een jubileumactiviteit van mijn schaakclub Het Witte Paard en iedereen die €5 betaalt is welkom.
Weer fraai beschreven,Marius. Die avond ging ik even terug naar vroeger, maar het leuke was voor mij dat het nu van de andere kant, de trini-kant, beschreven werd. Voelde me er goed bij, maar dat kan ook door de wodka geweest zijn. Grappig trouwens, dat je bij genoemde spelers allemaal Trini-jongens noemt. En ik besefte ineens: ik was een uitzondering als Mendelier. Nooit geweten, eigenlijk. Leuk & leerzaam: mooie combinatie. Zoiets als een paar man voorbijgaan en dan ook nog die bal in de kruising hengsten. Die spaarzame momenten dat lichaam en geest compleet in evenwicht zijn. Jammie.
@Hans: Via Facebook een reactie van Dorien van S.: Leuk artikel, hoewel ik absoluut niet van voetbal houd, kom ik twee bekende namen tegen: Hans Vos en Leo Fijen, mijn oude en lievelingsgeschiedenisleraar. Leuk, als iemand je onbedoeld meeneemt naar je verleden…