Zerken en zo

In Zuid-Amerika vierden ze dit weekeinde Los Dias de los Muertos, waarbij de doden worden vertroeteld en gefêteerd, en de levenden zich graag als geraamtes uitdossen. Ik liep gisteren, één dag na Allerzielen, met mijn moeder over het Schosshaldenfriedhof bij Bern – onze zerkenwandeling was een bijvangst, we kwamen er toevallig langs op weg naar het nabijgelegen Zentrum Paul Klee.

Geen poespas en macabere rituelen daar, maar niettemin zullen een paar dingen me voorlopig bijblijven. Grappig waren de twee trimmers die ik op het gras tussen de graven zag hollen.

Grappig omdat ik bij mijn voordracht ‘Wandelen Anders’ (‘Loper in Ruste’) het hollen op een kerkhof zelf had aangeprezen als bevrijdend en grensverleggend.

De begraafplaats was ruim aangelegd (oorspronkelijk in 1877 en nadien enige malen uitgebreid) en de verscheidenheid aan monumenten was opmerkelijk. Dit sculptuurtje sprak mij erg aan, in zijn dwarse zie maar, het-kan-alle-kanten-oppigheid. Het doet denken aan de grappige engelen die Klee schilderde toen zijn einde naderde.

Schreef ik daar ‘verscheidenheid’? Maar wat waren deze ‘einheitlichen, schlichten Sandsteinkreuzen’? Eerst dacht ik dat het de ereplek was voor de oudste knarren van de stad – ze waren bijna allemaal 85 of ouder geworden. Oh… uitsluitend vrouwen? Pas later las ik op de plattegrond dat hier de zusters diaconessen lagen.

Het mooiste was dit verwaarloosde standbeeld, bij het graf van een man die leefde van 1849 tot 1914. Hoe wil je de vergankelijkheid beter illustreren?

De schone heeft in de loop der jaren een kleedje van mos aangetrokken.

En haar mascara loopt door.

Maar ze blijft. Zo’n bodyguard wens ik iedereen toe t.z.t.