Zelf maak ik zelden een boodschappenbriefje – live dangerously! – en misschien heeft het genre daarom wel zo’n fascinatie voor me. De boodschappenlijstjesopsteller verschilt wezenlijk van mij qua mentaliteit en levenshouding.
Neem het onderstaande, gevonden door de huisdichteres in de Dekamarkt hier in de buurt.
Zes producten slechts, en daarvoor heeft iemand plaatsgenomen aan de keukentafel, met balpen en blocnote. Voor de duidelijkheid scheidslijnen tussen de eerste vier items – daarna wordt afgestapt van dit systeem. Het lijstje is te kort om stellige conclusies te trekken omtrent het dieet van de schrijver. Geen luxe artikelen. Spruitjes met geraspte kaas als hoofdgerecht? Een bewuste, diervriendelijke consument/vegetariër, zou het kunnen zijn, gezien die bio-eieren. ‘Kijk datum’ lijkt te duiden op een nare ervaring bij het eierschap en op weinig vertrouwen in de eigen alertheid.
Erg efficiënt lijkt ze me niet: in plaats van ‘1 pak fris’ kan je ook ‘pak fris’ schrijven, of ‘fris’ (met het risico dat je onnadenkend een fles pakt of een krat). Ja, ‘ze’, want het zal toch wel een vrouw zijn, hè? Geen oude vrouw, daarvoor is het handschrift te flodderig. Tja, en dan is het nu weer eens tijd om mijn eigen domheid op te biechten: want ik had me zo verkneukeld over dat ‘toetje voor je zelf’ (waarom niet ‘toetje voor mijzelf’ of ‘toetje’?). Zwart op wit: het vooruitzicht van zelfverwennerij (griesmeel met bessensaus, chipolatapudding?) waaraan haar man geen deel heeft; die staat na die spruitjes met kaas in de tuin een sigaret te roken.
Maar het zit natuurlijk anders dan ik (egocentrist) dacht. Het briefje is bestemd voor echtgenoot of kind – niet de snuggerste / niet iemand die je om een boodschap kunt sturen, tenzij…
Hoe zit dat trouwens met dat cocosbrood, is dat weer in? Of is het nooit echt weggeweest? De laatste keer dat ik dat at, was in de tijd dat mijn moeder me nog met een briefje op pad stuurde naar de kruidenier.
In mijn 1-persoons huishouden draai ik voor alle boodschappen op en die haal ook ik zonder spiekbriefje. Ik heb keuze uit 4 supermarkten binnen loopafstand en weet van elke winkel waar het gewenste spul staat en hoeveel er voor gevraagd wordt. In 1 daarvan kom ik zelden, omdat het huismerkt van AH tot 50% duurder is dan die van de Vomar of Deka. Maar bij AH hebben ze dan weer een prima Niçoise.
Als ik iets vergeet is er niets aan de hand en haal ik dat gewoon een volgende keer. Onlangs ging dat bij mijn zoutarme en plantvriendelijk margarine mis. Dat heb ik niet vaak nodig. Toen ik er wel aan dacht was het in de winkel op en de volgende keer vergat ik het bij een andere winkel. Dus toch maar met een spiekbriefje op stap. Dat briefje vond ik pas weer in mijn portemonee toen ik thuis kwam zonder de gewenste Wajang. Meteen maar rechtsomkeerd gemaakt, zo ver zijn de winkels niet. Geeft wel aan dat die spiekbriefjes bij mij niet goed werken.
Kokosbrood!! Nooit weggeweest. Vooral die Van The-Ha gewoon erg lekker.
Het staat ook regelmatig op mijn boodschappenlijstje. Een must-have (moet-heb??) in een vijfpersoonsgezin. Het lijstje dan. Kokosbrood is very nice to have.
Hahaha, geweldig. Vroeger maakte ik ook nog wel eens lijstjes. En ik moet bekennen dat ik dezelfde tekst, toetje voor mij, ook heb gebruikt. Geweldig genoten 😉
Ik geniet ook altijd van zo’n boodschappenlijstje. Verzin dan ook wat voor mens het zou zijn. Meestal is het een klein briefje, echte grote lijsten worden niet achter gelaten denk ik. Een kan ik mij herinneren. “Melk, eieren, kaas, boter, koekjes die lekkere met die chocolade ” en nog wat dingen. Maar die koekjes las ik op het moment dat ik bij de koekjes liep. Kon het niet vinden het waren er te veel.
Ik zag ze genieten die avond bij de koffie en de tv smullen van die lekkere koekje met die chocolade.
.. cocosbrood is nooit weggeweest..