De eerste helft van het twee uur durende ‘stadsgesprek’ moest ik aan me voorbij laten gaan. Het doel van de exercitie was om de gedachten te bepalen over de 10 miljoen aan bezuinigingen die Haarlem vanaf 2015 jaarlijks bijeen moet schrapen.
De aula van het Stedelijk Gymnasium zat vol, dat was alvast iets. Het was eigenlijk ook meteen alles. Er golden onbegrijpelijke afspraken en spelregels, er waren kaders vastgesteld en piketpaaltjes uitgezet, er was een reglement van orde; de sprekers waren aan handen en voeten gebonden en gekneveld bovendien. Politici mochten geen politiek bedrijven, zoveel was mij duidelijk (ze zeiden te willen ‘luisteren’) en belangenvertegenwoordigers werden geacht hun belangen te verloochenen (de meeste begonnen in de trant van ‘Ik ben Dinette, Dinette van de Vleeshal, al mag ik dat niet zeggen, giechelgiechel…”).
Dit stadsgesprek worstelde tot en met de laatste spreker met een existentiële crisis. Waarom doen we dit? Wat is de waarde van zo’n Digipanel dat zich had uitgelaten over mogelijke bezuinigingen? Was het geen zwaktebod dat de gemeenteraad kennelijk zo zwaar leunt op de staafdiagrammen die zo’n peiling baart? En steeds was daar Sandra Rottenberg, gespreksleidster. Snedig, afwisselend cynisch en betrokken. Brutaal, chargerend, prikkelend. Dus kraak noch smaak aan, want zo vinden al die gespreksleiders dat ze moeten zijn. Denk niet dat ik het mislukken van de avond op haar schuif – het was hoe dan ook onbegonnen werk.
Om half tien was het klaar en zag ik het somber in voor de stad. Men was murw, moe, mismoedig. De geuite ontevredenheid had iets plichtmatigs – het klonk of iedereen zijn beschimmelde bezwarenlijstje van drie jaar geleden oplas. Ik miste woede, tirades, een heethoofd die van frustratie een glas kapot smeet. Waar waren de jongeren, de Turken en Marokkanen, de onaangepasten, de excentriekelingen en hemelbestormers? Waar waren de buitendedoosdenkers?
Nee, het was de dood in de pot – er viel niks te lachen en er werd niet gevloekt. Misschien is dat wel de echte crisis.
P.S. Crisis? De catering van het Stedelijk boert goed zo te zien!
Na de jongste ronde “pitches” voor een innovatiebudget en een vlammend betoog om in te schrijven op de uitvraag voor buuv, waarbij we moeten garanderen dat de succesformule nog een extra boost krijgt, had ik even genoeg van de gesprekken met gemeente. Weg eigenheid. Dat soort marketingsaus overal overheen stuit nog meer tegen de borst als je merkt dat de gemeente, afdeling financiën, tegen het einde van de maand nog niet in staat is gebleken om de nieuwe eisen aan de administratie volgens Europese richtlijnen op orde te hebben. Subsidies niet overgemaakt, huren niet geïnd. Maar het schijnt binnenkort goed te komen.
Die broodjes zijn wel erg duur ,he? Eliteschool.
Maakt U, meneer Jaspers zich ook niet schuldig aan het gebruik van woord ‘cynisch’ waar ‘sarcastisch’ bedoeld wordt. ‘Sarcastisch’ en ‘betrokken’ zijn slechts op het oog, schijnbaar,
een tegenstelling, een paradox. ‘Cynisch’ en ‘ betrokken’ zijn onverenigbaar. Ze staan wel met elkaar in verband in de zin dat je van een teveel aan betrokkenheid en sarcasme op den duur cynisch wordt. Waarvan akte.