Van politieke pop-up stores naar een eerbiedwaardige honderdjarige zaak aan de Zijlweg.
Gisteren zag ik daar in een etalage een kleuruitspatting van jewelste. Ik verstoutte mij en ging naar binnen.
En ja, natúúrlijk mocht ik fotograferen!
De kleurenmaker was niet de eerste de beste: de Haarlemse kunstenaar Kees Okx
In een kort credo op zijn website stelt Okx: ‘Alle scheppende activiteiten hebben dezelfde basis – muziek, dans, dichtkunst, enz. Bij het creëren onderga je een fysieke sensatie – wellicht via de huid, die behoefte aan contakt [ sic] heeft.’ En zijn schilderwerk smeekt haast om betast te worden – her en der zitten volvette klodders.
Alleen de pedalen waren aan Okx’ penseel ontsnapt.
Muzikaal was de vleugel over zijn hoogtepunt heen, maar als blikvanger mocht hij er wezen. Natuurlijk (ik kon het weer eens niet laten) verliet ik de zaak met een net gerestaureerde Blüthner uit 1867 onder mijn arm. Nee, grapje! Wel kwam van het een het ander. Eerst vergaapten we ons aan de tentoongestelde piano’s (ik beschreef een dergelijke ervaring al eerder bij de firma Andriessen) en vervolgens werden we via de achtertuin meegetroond naar de werkplaats, waar ze het inwendig onderzoek doen.
Daar wordt gepriegeld en gevijld en geschuurd. Met eindeloos geduld en vakmanschap – het luistert nauw. Zo heeft Steinway zijn eigen demperviltjes, ik noem maar een kleinigheid. En al die hamertjes eisen individuele aandacht.
Had ik nou al gezegd hoe die zaak heet? Ze hebben een mooie website, met een rondleiding voor degenen met nog meer drempelvrees dan ik. Of ga anders zelf langs: Zijlweg 55.
Wat leuk, die Kees Okxpiano! Ik verkeer in de fijne omstandigheden dat ik vanachter mijn pc een goed uitzicht heb op een Kees Okx die hier aan de muur hangt.