Kenau de Film had één ster vanwege de ‘onmatige mimiek’ en tja, hoe zal ik dit vriendelijk zeggen? Nee, dit kan je niet vriendelijk zeggen eigenlijk. Het was niet dat ik met lood in de banden naar Kenau de Opera fietste, maar van een aanzienlijke reserve was wel sprake.
Ik kon me allerlei artistieke rampscenario’s voorstellen waarbij de verschrikkingen van 1572 en 1573 schriel afstaken. De eerste scène in de Lichtfabriek stelde me niet gerust. Het 70-koppige koor schuifelde onwennig over een wel érg lange catwalk – het had veel weg van perron 3a op zo’n dag dat de NS de kluts kwijt is en drommen forensen radeloos heen en weer lopen tussen niet-functionerende displayborden en onwetend servicepersoneel.
De liedteksten bleven soms onverstaanbaar en zo’n hoofd als het mijne gaat daar dan druk mee aan de slag: “slang in de pot”? … “wak in de sloot”? … “bak snel een kroot”? Ah… bang voor de dood!
De muziek (van Willem Rosehoudt) was fris en gevarieerd – dat was vast iets – en de uiterst vitale dirigente was een belevenis op zich. Het langgerekte toneelbeeld maakte het moeilijk voor de hoofdrolspelers de voorstelling te domineren / kenauiseren, maar dat werd later beter. Alles werd eigenlijk beter naarmate de avond vorderde. Mylou Frencken is geen Eva Maria Westbroek, maar leverde een knappe prestatie, juist doordat ze zich ondergeschikt maakte aan het geheel en zich geen diva-allures aanmat. En ze speelde met veel overgave. Het koor was een lust voor het oor en soms ook voor het oog (sommigen waren een roeping als acteur misgelopen, bleek bij het ‘drinklied’). En zo kon het gebeuren dat ik geleidelijk in de greep raakte van het verhaal.
Na de pauze had dat smalle podium ineens een onvoorzien effect: de claustrofobie van onze arme, hongerige, belegerde voorouders werd voelbaar; dat ze elkaar in de haren vlogen of afvielen, leek onvermijdelijk. En zo werd het al met al een mooie avond – waaraan natuurlijk ook de goodwill en het chauvinisme van het thuispubliek bijdroegen.
Het is al laat – ik geef alleen nog snel even de recensentensterren:
***
Eens, eens! En er zijn nog kaarten dames en heren….
@lidia: Ik ook eens (http://www.wilikditwel.blogspot.nl/2014/03/kenau-de-opera.html)
Mwwahhh… in Grote Broer het HD vandaag (8 maart) een amusant dagboekje van Mylou Frencken over de aanloop naar de première – over haar twijfels en strubbelingen. De bijgeplaatste recensie door John Oomkes is tamelijk schriel (300 woorden?) en weinig hartelijk. Een beetje alsof hij van zijn baas elke week naar een Haarlemse opera moet. En een mooie foto van de voorstelling zelf was kennelijk ook te veel gevraagd.