De Gravenzaal, gisteravond: Muggenmeester Schneiders heeft zojuist de verkiezingsuitslag bekendgemaakt. De blauwe staaf van D66 schiet naar de nok van het stadhuis. De andere partijen zijn vies gepippeld en Maaike spreekt de meute toe.
Zó schattig, ze had alles op een blaadje geschreven – want anders ging ze misschien stotteren of snotteren of rare dingen zeggen. Nu zei ze gewone dingen, waar me dan ook niets van bij is gebleven.
De triomf van de een betekent voor anderen een afscheid van het raadswerk – oudgedienden als Cees Schrama en Jur Visser, wier toewijding aan de stad boven iedere verdenking verheven is. Man van de avond was voor mij Fedde Reeskamp: nog maar betrekkelijk kort geleden fractievoorzitter van D66, en na interne strubbelingen die ik niet pretendeer te begrijpen als solist verder gegaan als ‘Fractie Reeskamp’. Vervolgens papte hij aan met de Actiepartij, waar hij no. 5 op de lijst was. Kansloos dus, maar de afgelopen weken bespeurde ik bij Fedde niet de minste verbittering. Zijn betrokkenheid bij de stad heeft geenszins geleden onder het gekonkel en zijn politieke omzwervingen. Gisteren was hij er ook, Reeskamp zonder Fractie, opgewekt en goed gesoigneerd tussen de sjofele actiebroeders en -zusters. Niet zijn natuurlijke bondgenoten, zou ik denken, maar ook dat lijkt hem niet te deren. Hij verwacht zijn steentje bij te kunnen dragen.
87 Haarlemmers stemden gisteren op De Fr(Actie)Reeskamp – dat lijkt een schamele beloning voor iemand die al zo lang hard voor de stad werkt. Het zal hem niet ontmoedigen en zoals hij zijn er meer. Het leek mij een geschikt moment daar even bij stil te staan, alvorens men overgaat tot de wanorde van de dag en de coalitievorming.
Wat fijn toch dat er een oplettende schrijver in de stad is! Van harte onderschrijf ik de strekking van je stukje. Hulde aan Fedde en aan oud-raadsleden met zoveel hart voor de publieke zaak.
Helemaal waar!