Een riemenvast-, kopnochkont- , kantnochwalstukje – het is maar dat jullie het weten!
We hebben vandaag een uur minder, de belasting moet nog ingevuld, de lente roept kwaakkwekboebèfuuttwiet, van alles door elkaar en ik heb de dag van gisteren nog niet eens verwerkt, die ook al van losse eindjes en halve bruggetjes en lukrake associaties aan elkaar hing. Soms weet je al bij de ontbijtkrant dat chaosbestrijding geen enkele zin heeft, bijvoorbeeld als je je duf verleest in een stuk van Bas Heijne over ‘religieuze smaakvervangers’ – over de leemte na de Dood van God. Richard Dawkins, Christopher Hitchens en andere God-besnijders…. ???? Ah, God-bestrijders!
Dan maar wandelen. Het was warm, veel mensen stonden zonvangend in hun voortuintjes. ‘Waarover praten zij, het is over Biotex’ luidde ooit de reclame. Andere mensen spreken over pannenkoekenmeel, de APK-keuring, en ditjes en datjes en dotjes van kinderen, maar in de Oranje Nassaulaan lukte het ons twee hoogopgeleide jonge vrouwen te passeren precies op het moment dat een van hen zei: “En dan te bedenken dat ik nog steeds wacht op dat concurrentiebeding.”
De huisdichteres, wier belangstelling voor bedrijfseconomische vraagstukken onmiddellijk was gewekt (misschien wel voor het eerst van heur leven) hield haar gezicht nog drie passen in de plooi en vroeg mij toen olijk: “Weet jij wat dat is, een concurrentiehebbeding?
In Middenduin lag al kikkerdril op de plassen en er wapperden tientallen vlinders langs. Halverwege ons rondje zagen we een boswachtersauto op het pad staan. De bijbehorende boswachter stond bij de schrikdraadomheining, op een meter afstand van een eenzame, grazende wisentstier. Ze had ‘m zo achter zijn hoorns kunnen kroelen. Wij slopen naderbij, in verwondering (trouwe RaDa-lezers weten van mijn fascinatie met dit oerrund), maar toen we het hek bereikten was de bullebak al weer een paar meter verder. Niettemin…
Voor de vorm deden we daarna ook nog even het officiële wisentuitkijkpunt aan, bij het duinmeertje, hoewel we qua natuurwaarnemingen eigenlijk al verzadigd waren. Leunend over de houten schutting, tuurden we obligaat wat in de verte, ginnegappend, pratend over koetjes en wisentkalfjes … Later wisten we amper meer waarover we het hadden gehad (in ieder geval niet over ‘concurrentiebedingen’). We probeerden ons dat alleen maar te herinneren omdat we in de Did you see the moonwalking bear-val getrapt waren.
Want we stonden daar al twee minuten te natuurvorsen, toen ik zag dat op vier meter afstand een man en een vrouw lagen te zonnebaden, die ongetwijfeld ieder woord hadden opgevangen dat wij zeiden. Did you see the sunbathing homo sapiens?
Leuk voorjaarsstukje, maar even voor de goede orde: die moonwalking bear is een schaamteloze kopie van het originele, beroemde experiment van cognitief psychologen Christopher Chabris en Daniel Simons met een onzichtbare gorilla. Ik kan het weten, want ik heb hun gelijknamige boek vertaald.