Ga naar de inhoud

Schone schijn

Ik lees momenteel (nee, dat is te sterk uitgedrukt: het is weer eens zo’n planloze periode dat her en der in het huis interessante, onlangs gekochte boeken naar mijn aandacht lonken) Off the Map (niet op de kaart, zeg maar) van Alastair Bonnett. Over ‘topofilie’, onze gehechtheid aan de fysieke leefomgeving; het boek gaat over verdwenen steden, verboden steden, niemandsland, Sandy Island (het niet-bestaande eiland op Google Maps), oude ruïnes en nog veel meer.

En over Potemkin-dorpen en schijnstadjes. Kijong-dong ligt in de gedemilitariseerde zone tussen Noord- en Zuid-Korea, zoals vastgesteld in 1953. Het verdrag bepaalde dat beide landen één nederzetting mochten hebben in deze 250 kilometer lange strook.

De Zuid-Koreanen behielden het dorp Daesong-dong; de noorderlingen bouwden, pal ertegenover Kijong-dong. Aantal inwoners: nul. Er staan wel hoge gebouwen met blauwe stenen dakpannen, ontworpen om de arme Zuidkoreaanse rijstboeren te imponeren en te overtuigen van de zegeningen van het communisme. Hetzelfde gold voor het elektrisch licht dat het stadje ‘s avonds veranderde in een baken van hoop en vooruitgang. Die tijdschakelaar werkt nog steeds: het licht gaat nog immer aan en uit in het lege stadje, waarmee stug de schijn wordt opgehouden dat Kijong-dong een welvarende gemeenschap is. Dat soms toeristen met verrekijkers aan de andere kant van de grens staan te gnuiven bij de aanblik van het namaakstadje heeft nog niet geleid tot een beslissing de stekker er uit te trekken.

Leefde Jonathan Swift nog maar! Nou nee, dan zou hij 347 jaar geweest zijn – dat kunnen we hem niet aandoen (Jonathan Swift/ never went up in a lift/nor did Robinson Crusoe/ do so. )

Waarom vrolijk ik toch altijd zo op van verhalen van list en bedrog? Neem Virus Shield, de nep-app voor Android-telefoons: na aanschaf à €3,99 zag de koper af en toe een plaatje dat suggereerde dat er een ware slachting werd aangericht onder alle virussen in de wijde omtrek van zijn mobiel. In werkelijkheid (zo werd deze week bekend) hadden die niks te duchten en deed de app niks, behalve die plaatjes tonen.

In oude tijden, toen ik de computer nog handmatig defragmenteerde en ik minutenlang gefascineerd naar de over het scherm reizende blauwe (goed!) en rode vierkantjes op het scherm keek, vroeg ik me dat ook regelmatig af. Gebeurt er in het binnenste echt iets, of is het een digi-placebo? Idem met hardeschijfhelers als CCleaner en Advanced System Care en hoe ze allemaal mogen heten.

En dit kun je natuurlijk doortrekken naar ons hele bestaan. Oh, ik moet over een half uur een trein halen, dus ik werp hier alleen maar even een balletje BAL op: hoeveel nep-apps hebben wij geïnstalleerd in ons leven om onze peilloze onwetendheid enigszins te camoufleren? Al dan niet tegen betaling, of tegen inlevering van onze vrijheid, onbevangenheid en onafhankelijkheid? Liefde, werk, religie, geld, status, kennis…. Goed, ik moet nu echt gaan…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *