Bokkenpoten

Vrijdag wandelden we door de Waterleidingduinen. Trouwe RaDa-lezers weten dat ‘my  heart leaps up’ bij elke glimp van een wisent, een konikspaard of een andere door de firma PWN uit- en ingezette grasmanager. Ook van de damherten in de Duin en Kruidberg kan ik nog steeds in vervoering raken als ze het pad over schichten. Maar met hun soortgenoten bij Vogelenzang ligt dat anders.

Tussen De Oase en Pannenland zijn ze alomtegenwoordig. Waar je ook kijkt staan herten. Liggen herten. Loeren herten. En de blik in hun ogen stond ons allerminst aan. Ze zijn hun angst kwijt. Het voelde of we op koopavond door een haag verveelde hangjongeren heen moesten.

We hadden een levenslange vegetariër in ons gezelschap, en wie de huisdichteres kent, weet dat ze ook niet de bloeddorstigste is. Voor we er erg in hadden liepen we samen plannen te smeden voor de heropvoeding van die brutale beesten. Hertencarpaccio en reegoulash op het menu bij De Oase; organiseer maandelijks een poor man’s safari , geef een buks kado bij aanschaf van een jaarkaart, enz. Er zijn ook nog andere mogelijkheden.

Gisteren op Koningsdag werden we aan de Zijlvest een aardig winkeltje binnengelokt (Cosy van Tutti?) , met een bont assortiment tweedehands spullen. Daar zagen we een harig krukje van onsentimentele Zwitserse makelij. Drie pootjes.

Waar was het vierde pootje? Daar hadden de Zwitsers vast ook een praktische bestemming voor gevonden.

Er is nog een cultuuromslag nodig voordat wildmeublilair hier een rage wordt, maar als die herten zo doorgaan voorspel ik: het is een kwestie van tijd.