In de bonen

Geen ideeën, niks meegemaakt, mentale problemen? Een aantal RaDa-loze dagen wijzen meestal op iets anders. Verplichtingen, afspraken (sociaal dan wel zakelijk), drukte, rijstebrijbergen, sisyfusarbeid – je kent dat wel. Het zal nog even zo blijven de komende tijd, dus ik doe alleen even de gedroogde tuinbonen.

Ja, gedroogde. Anderhalve kilo -ooit uit nieuwsgierigheid gekocht bij een Turkse groenteboer en onlangs vonden we dat hun tijd gekomen was. In de pan! Ontdrogen, jongens!

Na de magische 24 uur waar peulvruchten aanspraak op maken, lichtten we het deksel en troffen daar een wondere onderwaterwereld. Ik moest de huisdichteres ervan weerhouden haar snorkel te pakken en …. Nou nee. Maar toch… kijk eerst zelf maar.

En laat de associaties stromen. Tandeloze monden, schelpen, een leger Aziatische cyclopen,  aliens?

Enkele dreven op hun rug(?) aan de oppervlakte. Het gros prefereerde de bodem. Ze waren met veel, het viel niet uit te sluiten dat ze zich vermenigvuldigden in het diepst van de pan.

Mutaties konden zich ieder moment voordoen; een opstand van woekerende, giftige monsterbonen die op eigen kracht de pan uit rezen en een greep naar de macht deden in onze keuken. Die twee bellenblazers rechtsboven voeren iets in hun schild.

Hoogste tijd om het gas aan te steken. Na een paar uur waren ze gaar. Lekker was anders, de tong heeft toch te sterke herinneringen aan de malse tuinboontjes zoals we die gewend zijn. We lieten ze afkoelen en verzonnen een list. Pureren (lui, met de velletjes er nog aan) of arbeidsintensiever (ze eerst een voor een uit hun jasje ploppen). Resulteert een onappetijtelijke bruine smurrie, die je met een beetje keukenfantasie kunt omtoveren tot een soort humus / hoemoes. Olijfolie, citroen-/sinaasappelsap, peper & zout, komijn, verse knof, wat tahin, gesnipperde groene kruiden en je hebt een heerlijk bijgerecht dan wel sneksmeersel voor op stokbrood en toastjes.

And now for more of the same / something completely different:

In de ruïne van Brederode spreken de huisdichteres en ik vanmiddag om 16 uur een paar woorden bij de opening van een tentoonstelling van Ninet Kaijser. Bijzondere locatie en dito kunst.