Van alle hondenrassen die ik ken, vond ik de Engelse bulldog altijd verreweg het oncharmantste. Alles aan dat beest straalt onbevredigdheid uit.
De kaken smachten er zichtbaar naar om een of twee dijen van een nog levende stier te versplinteren, maar moeten het in de praktijk doen met een rubber bot van Happy Pet. De buldog wil liefst als een hazewind achter zijn prooi aan, maar zijn anti-aerodynamische bouw verhindert dat. Zijn lange tong wappert bij het rennen als een drijfnatte stropdas voor zijn ogen (in mijn verbeelding althans) en hij reutelt en rochelt alsof hij bij iedere logge stap door zijn overbelaste pootjes kan zakken.
En dan dat lijf – hoe graag zou hij er nog ergens wat extra spiermassa in proppen en persen, maar ja, waar on dogsnaam??? De vacht staat strak als een volgestouwde reiskoffer en de inhoud staat ogenschijnlijk op exploderen. En hoe zit het met de liefde? De liefde tussen mens en dier? Zijn er baasjes die zo’n hunkerende vleesbom op hun schoot dulden en aanminnig strelen?
Ja!
Tijdens een schoolexcursie naar Londen passeerde ik in Kensington Gardens een vrolijk samenzijn. Het bleek de London Monthly Bulldog Meetup Group. Uitgelatenheid in alle betekenissen van het woord: de eigenaars straalden trots en verbondenheid uit en de honden leken dankzij de aanwezigheid van lot- en soortgenoten hun frustratie te hebben afgeschud. Ze blaften en dolden en gromden en slobberden naar hartelust.
Ik keek er minutenlang met plezier naar. Die Engelse buldog!
Alleen, toen ik thuis een vluchtig rassenonderzoek deed, vond ik de opbrengst tamelijk ontgoochelend. Het was nog erger dan ik bevroedde. Die stumpers worden doorgaans maar 8 à 9 jaar oud. Alles zit alles in de weg bij deze brachycefaal/kortschedelige, wat problemen geeft bij het ademen. Zijn medisch dossier kan je niet anders dan met mededogen lezen. Niets gaat eenvoudig. Geboren worden moet meestal met een keizersnede en bij het paren heeft hij menselijke assistentie nodig.
Met de kennis van nu vind ik die buldogsociëteit eigenlijk nog aandoenlijker dan toen… Elk pleziertje dat die beestjes kunnen krijgen gun ik ze van harte (op die stierendij na dan).
Op het eerste gezicht lijkt het of een stelletje onuitgenodigde boxers wat leven in de brouwerij komen brengen. Maar toen ik beter keek, zag ik dat het waarschijnlijk Olde English Bulldogge zijn. Een zorgvuldig teruggefokte 18e eeuwse voorvader van die huidige trage dikkerdjes. Een pessimistische cultuurfilosoof zou aan de hand van deze foto een fijne boom op kunnen zetten.
@Harrie: En een optimistische huisdiersocioloog heeft misschien een leuke kluif aan de hond als sociaal bindmiddel. Zie ook http://www.dagklad.nl/2012/04/04/kwispelparade/
Ik ben een dog in het diepst van mijn gedachten.
Een hond vol verrassingen ofwel ‘you think you know me but you haven’t got a clue’.