Ga naar de inhoud

Beklaagdenbank

De meeste wachtenden op de gure kade bij Holwerd hadden een korte vakantie met een feestelijke jaarwisseling in het vooruitzicht.

Lang voor de veerboot aanmeert, begint het positiekiezen en eenmaal binnen volgt de gebruikelijke stoelendans zonder muziek. De beste plekken hebben een vrij uitzicht over het water en verder heeft ieder zo zijn eigen voorkeuren – dichtbij/ver van toiletten, honden, kinderen, jongeren, koffie en erwtensoep.

Wij hebben ons al geïnstalleerd als tegenover ons een stel van een jaar of vijfendertig plaatsneemt. Ja, de plek is nog vrij. Vijf seconden daarna heb je op basis van uiterlijke kenmerken en lichaamstaal al een profiel aangemaakt. Ze lijken me niet het type dat de conversatie zal openen met ‘Jullie gaan zeker ook naar Ameland?’ of een vergelijkbare aanpapper. De vrouw (blond staartje, mollig) heeft haar tijdschrift; de man opent vrijwel ogenblikkelijk zijn laptop en daarnaast deponeert hij een kloek boek – Citadel van Kate Mosse. Die zitten niet om aanspraak verlegen.

Na de herverdeling van het territorium houd ik me niet langer met hen bezig. Ik smiespel wat met de huisdichteres en kijk uit over het geklots van de Waddenzee. De scène die volgt zie ik dan ook niet aankomen. De vrouw staat bruusk op, grist haar handtas mee en in het gangpad zegt ze luidkeels: “Als jij net had gehoord dat je kanker hebt, zou ik ook mijn mond niet houden!” En weg is ze.

De man kijkt ons niet aan. Enige tijd zit hij roerloos tegenover ons, in de beklaagdenbank. Samen horen we de echo’s van de beschuldiging, die niet gauw weg zullen sterven. Dan klapt hij pardoes zijn laptop dicht en verdwijnt met al zijn spullen in dezelfde richting als zijn vrouw. Op de veerboot zien we ze niet meer terug, alleen of met elkaar, en ook niet daarna op het eiland.

Wij beleefden heerlijke dagen op Ameland, vrijwel onafgebroken in elkaars gezelschap: in restaurants, op de hotelkamer, wandelend langs dijken en strand, soppend en een pad zoekend door het drassige Oerd. Voelden ons bevoorrecht. Soms dachten we terug aan dat onfortuinlijke stel en het pijnlijke inkijkje in wat beter privé had kunnen blijven. Hoe gaan die twee 2015 doorkomen?

Ameland

P.S. Thuis zocht ik op wat Citadel voor boek is. Het blijkt het laatste deel van een trilogie, dat zich afspeelt in de Franse Pyreneeën, ‘waar de Tweede Wereldoorlog diepe littekens achterliet die nooit meer helemaal zijn weggevaagd. [Het] is een verhaal over passie en moed, over mensen die bereid zijn alles op te offeren voor hun idealen en over de geheimen die ondanks het verstrijken van de tijd in het heden doorsluimeren’.

3 reacties op “Beklaagdenbank”

  1. @rob: Een verhaal over passie en moed, over mensen die bereid zijn alles op te offeren…? Ongeveer 700 pagina’s? Ik denk niet dat ik die drang heb. Af en toe een stukje afleveren dat wordt gewaardeerd vind ik voorlopig al heel wat. Maar wie weet, ooit…

  2. De Tweede Wereldoorlog in de Pyreneeën. Dat lijkt me nu juist de plek waar je zonder passie en idealen de oorlog uit kon zingen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *