Het kan zomaar gebeuren als je even niet oplet, dat je geraakt wordt door een overstekende paradox. Bij een fietsenrek vlakbij het Stedelijk Gymnasium hier ter stede zei een nogal nuftuttig meisje vanmiddag tegen haar vriendin: “Weet je hoe ik jouw fiets herkende? Omdat ie helemaal niks herkenbaars heeft.”
Het was niet onderstaande fiets, zoals aangetroffen aan de Schotersingel. Dat is meer een illustratie van de Engelse uitdrukking ‘you don’t know whether you are coming or going’.
Vandaag trouwens het nieuwste nummer van Straatjournaal gekocht en daarna neem ik altijd even de tijd om het op mijn gemak te lezen. Ditmaal bij Broodje van Toen, aan de Gedempte Gracht. Mijn eigen bijdrage sla ik in eerste instantie over. Ik begin bij collega-columnisten Wigbolt Kruijver en Rokus, die ik beiden goed verdraag en dan kijk ik wat er verder van mijn gading in staat. Zo is er deze maand een reportage over de vaste bezwemmers van ‘t Wed in de Kennemerduinen. Ja, ook des winters trekken zij daar hun baantjes! Je klappertandt al als je het leest.
Wat mij vooral bevalt aan Straatjournaal is de toon: nooit hetzerig of gelijkhebberig. Humaan. Een beter woord (en compliment) kan ik niet bedenken.