2204 stukjes geleden begon ik met het Raarlems Dagklad. Achteraf heb ik spijt van die naam. Kortweg Dagklad zou beter geweest zijn, of de afko RaDa. ‘Schrijf je dat Haarlems Dagklad / Raarlems Dagblad nog steeds?’ wordt mij nogal eens gevraagd door prietpraters zonder internettoegang of werkelijke belangstelling.
Ik antwoord dan bevestigend, een beetje besmuikt. Want een weblog, anno 2015? Soms voel ik me als een buspassagier die wakker wordt in de remise omdat hij onderweg in slaap sukkelde en de chauffeur aan het eind van zijn dienst verzuimde hem te wekken. Ingedut en de aansluiting gemist.
Vloggers als Enzo Knol doen goede zaken en op Facebook (waar ik niet op en aan wil) is het dikke mik, begrijp ik. Ook blijk ik de telefoonlezers lelijk te hebben veronachtzaamd: met ingang van deze week laat Google mobielvriendelijkheid meewegen bij het geven van zoekresultaten. Even een testje (ik hoop maar dat de telefonisti het niet kunnen lezen!):
In de begintijd was het levendiger op het RaDa. Met Onwijsgeer, Harrie, schulp en Cees had ik een dreamteam aan commentatoren (reaguurders noem ik ze liever niet) maar ook anderen deden veelvuldiger een duit in het reactiezakje dan tegenwoordig. Ja, het kan verkeren, nee, het moet verkeren, ik ben zelf ook verkeerd. Ik heb zelf ook geen weblogs meer die ik trouw bezoek.
Tien jaar is lang. Toen ik hier begon werkte ik nog aan JSG Maimonides; Sylvia en ik kenden elkaar pas tweeënhalf jaar en we waren nog niet getrouwd; mijn vader, mijn schoonvader en mijn oudste broer liepen nog rond op deze wereld; de huisdichteres moest nog stadsdichteres worden. Een voetoperatie en een klaplong lagen voor mij in het verschiet. Ik had nog geen column in Straatjournaal en had nog nooit eigen schrijfsels voorgelezen voor publiek.
Van al die veranderingen zijn sporen te vinden in het RaDa – sporen, want een dagklad is iets anders dan een dagboek. Jullie hoeven niet alles te weten. Wel denk ik dat door de jaren heen mijn schroom om iets persoonlijks te schrijven is afgenomen (dat heb ik dan gemeen met de rest van de wereld).
Vergeleken met de prille jaren is het RaDa meer in zichzelf gekeerd, denk ik. Minder sibling rivalry met Grote Broer het HD, minder drang de politieke actualiteit op de voet te volgen, minder scoringsdrift en muggenzifterij. Onvermijdelijk heb ik soms een doelgroep voor ogen (zoals bij die stukjes over het gordijn van Café Koops of de Toneelschuur) of voel ik iemand over mijn schouder meekijken, maar per saldo schrijf ik meer voor mijzelf dan voorheen. Ik heb niet het gevoel dat – behalve mijn moeder en een handjevol anderen – iemand op deze stukjes zit te wachten.
Dat geeft een prettig soort vrijheid. De vrijheid om eens een paar weken niks te schrijven, of de vrijheid om een stukje te schrijven dat ik alleen zelf leuk vind en niemand anders. En de vrijheid om een dikke punt achter het RaDa te zetten, zoals ik weleens heb overwogen (bijvoorbeeld toen Sanoma zijn hele webloggemeente liet barsten). Maar op dit moment pieker ik daar niet over. Wat ik wél betreur is dat ik niet al in 1965 een weblog ben begonnen (op een Windows ’58 computer met aandraaislinger). Dan had ik inmiddels tienduizend stukjes gehad.
(En nu op glad ijs)
Want ik lees mijzelf graag. En gelukkig ben ik geen groot kenner van mijn eigen werk. Dus als ik in de archieven grasduin kan ik niet alleen genieten, maar me ook verbazen. Over wat de voltallige eenpersoons RaDa-reda destijds bezighield, opwond, ontroerde, ergerde, verwonderde. Veel daarvan was ik allang weer vergeten.
Jullie begrijpen het. Ik ga voorlopig door. Al was het alleen maar omdat het me leuk lijkt om over tien jaar te kunnen lezen wat voor iemand ik was, in het goeie ouwe 2015.
P.S. En zojuist, net toen ik dit stukje wilde publiceren, begon onaangekondigd de RaDa-serenade: Fredie Kuiper (accordeon) en Suzanne Groot (viool) op de stoep met (lekker galmend tussen de huizenrijen) Raarlems wat ben je mooi / Raarlems wat ben je prachtig! Zo’n muzikale hulde viel nog nooit een weblog te beurt, durf ik [met een glas champagne inside] rustig te beweren!
Prachtig! Zo een straat receptie! Aardige buren hebben jullie ook!
Welverdiend
ja het was reuze gezellig zo even. en de muziek was prachtig.
@nicole & suzanne: Ja, heel fijn – ook alle plannen die ter plekke opkwamen voor huiskamerconcerten en een straatpodium, e.d. Maar voorlopig kan ik hier nog wel even op teren.
Sto lat Marius, oftewel tot je 100e.
Dag Marius, bravo, bravo en vele keren nogmaals bravo ! Er zijn stukken dat jij hebt heel lang geleden geschreven en waaraan ik nog steeds moet denken of lachen, ik ben ook niet alleen daarin. Met jouw Blog ben jij toch de toren van een kerk die ver weg te zien zijn voor velen die ergens rond lopen en verdwalen in de waanzinnige woestijn van de digitale tijdperk. Het kan zijn dat mist, sneeuw, wind, storm, te veel van te veel of luiheid, de toren van de kerk en het geluid van de kerkklokken hebben laten verdwijnen, maar dat is maar heel tijdelijk, die zijn er, en jouw Blog is er ook gelukkig.
Ik ga nu ook vaker lezen wat er in staat, dank je wel blogger ! Christophe
Gefeliciteerd Marius. Tot mijn spijt lees ik je al een tijd niet meer, omdat ik met al die andere soc media sites ook al zo te druk ben. Maar ga zo door en link af en toe via Sylvia naar FB. Dan weet ik het weer..
Gefeliciteerd! Keep up the Good Work!
Hulde voor deze tienjarige eenmans-fakkeloptocht.
Hartelijk gefeliciteerd, Marius, en ga zo door! Leuk dat je tussen het voortrazende mediageweld nog steeds je eigen, steeds eigener geluid laat horen.
Van harte!
Als regelmatig lezer (niet reageerder) vind ik het een eer je te kunnen feliciteren, 10 jaar is geen kattepis. Ga zo door, met frisse moed, standvastig, doortastend, opbeurend, kritisch, humoristisch…………….(en weet ik al niet meer, dus)
PROFICIAT, kerel.
Lieve Marius,
Ik lees jouw stukken altijd met veel plezier maar reageer ook veel te weinig. Gelukkig zijn er mensen zoals jij die oog hebben voor zaken die niet belangrijk lijken maar waar een heel verhaal in zit. Ik was er bij dat jij waarschijnlijk zat te broeden op de versleten plek in het gordijn bij Koops. Opeens is daar dan een verhaal waar ik totaal geen verhaal in zag. Ga in godsnaam nog jaren door en ik beloof ieder lustrum krijg je een obade. Gefeliciteerd!
Gefeliciteerd, Marius, met het tienjarig bestaan van dit Dagklad, dat ik (bijna) altijd lees via een link op het door jou gemeden Facebook!
Dankzij Facebook word ik telkens geattendeerd op je schrijfsels en elke keer bekijk ik ze met plezier. Gefeliciteerd Marius.
Volgens mij hebben de beste bloggers vooral plezier in schrijven en in hun eigen schrijfsels. En dat plezier straalt af op de lezers (hoe heet een bloglezer eigenlijk?). Bij jou spat het plezier van het schrijven van de pagina’s (eh… van het beeldscherm). Ik wens jou én je bloglezers nog heel lang veel plezier toe!
Marius gefeliciteerd!!
Ik zet 24 april 2025 in m’n agenda want de volgende aubade van Fredie wil ik niet missen.
Ga alsjeblieft nog minstens 10 jaar door. Als eerste-uurslezer bezorgt elk nieuw stukje me weer een glimlach, een oppeppertje of een nadenkertje.
Fijn dat er nu zo veel op gereageerd wordt (met dank aan Sylvia).
2204?? Ik dacht dat ik alles van je gelezen had, maar 2204…. Nee, dan heb ik nog heel wat catching up to do:)
Respect, eenmansredactie! Je hebt voorwaar een mondje open getrokken!
Dag Marius,
Gefeliciteerd met dit jubileum! Ik ben waarschijnlijk een van de weinigen die alle 2204 stukjes gelezen heeft, in “Talendocenten”, “Levende Talen”, “De Ruif”, “Marijas”, “Raarlems Dagklad” en “Straatjournaal”, en ze waren altijd lezenswaardig. Ze getuigden van je eruditie, gevoel voor humor, kennis van zaken en inlevingsvermogen. Elke keer als ik mijn RSS-lezer open en een (1) achter ‘Raarlems Dagklad’ zie staan, klik ik als eerste op die (1). Leuk dat ik dat voorlopig nog even kan doen!
Een hartelijke groet
van
Arno
Ga zo door ouwe reus
Tot ziens in Venetie
baccio
Jolanda
Zonder Raarlems Dagklad had de stad er anno 2015 ongetwijfeld anders uitgezien.
Zonder MaJa hadden we misschien al lang geen Haarlem meer gehad, waren we waarschijnlijk al lang samengevoegd met en geannexeerd door Spaarnwoude en Haarlemmerliede of zoiets. Nou ja, als is gelukkig verbrande tulf, of erger nog. Gedane zaken nemen nou eenmaal geen keer. En gelukkig maar. RaDa tien jaar. Daar ga ik maar een gebakje op nemen. Met een toefje! Marius, van harte! Zet hem voort!
Nuel.
Hoi Marius,
Ik heb je heel lang gevolg tijdens de periode waar gereputeerde Ton H. ‘aan de macht was.’ Dit voornamelijk voor mijn werk, de provincie NH. Ik was krantenknipper en we bundelden alle artikelen over de provincie in een knipselkrant. Jouw stukjes over Ton H. waren de eerste online artikelen in die papieren knipselkrant van ons. Uitprinten en toen weer inscannen voor de knipselkrant.
Erg grappig vond ik om te zien dat al die collega’s niets van het RaDa snapten. Haha.
Ga zo door. 🙂
Groet,
Hans
haarlems held van mijn eerste uur
met slank figuur
en groots postuur
ga door ga door ga door
Gefeliciteerd, Marius. Jij schrijft niet elke dag, ik lees niet elke aflevering van Rada. Maar wat ik wel lees, doet me altijd iets. Ik ben het er wel of niet mee eens, soms maak ik me er ook druk om, soms is een glimlach voldoende. Dat is mooi.
Ik ben Rada lezer vanaf het blog dat je ooit schreef over de rondfluimende minister Edith Schippers. Heel goed dat je doorgaat Marius. Weg met de oppervlakkigheid van watssep en feesboek. Het is lastig bloggen met een schrijfmachine, maar anders zou ik je dat aanraden. Muziek wordt voorlopig ook nog gemaakt met viool en accordeon.
Ik heb een linkje gezet op het door jou zo gehate Facebook. Mooie truc trouwens: om van wat leek te beginnen als een afscheidsbrief halverwege een manifest te maken. Ga zo door!
Van harte, Marius en nog vele, vele jaren!!
Met de trekschuit uit 020 het volgende:
Ga zo door, eenzame hoogte, van harte,laat de mug niet in zijn hempie staan.
And what’s in a name?
Gefeliciteerd
Hallo Marius, van harte proficiat met dit tienjarig jubileum.
Hoewel ik bijna nooit reageer geniet ik wel van je verhalen
en vooral van de foto’s daarbij. Ga nog maar jaren ermee door.
Ik doe mijn best er bij te blijven.
Lieve groeten!
Hulde en gefeliciteerd Marius! Veel dank voor tien jaar leesplezier. Blij om te lezen dat ik kan blijven genieten van je schitterende columns.
Beste allemaal,
Daar wordt een mens verlegen van! En niet big-headed, zoals jullie misschien dachten bij het zien van de nieuwe RaDa-kop. De door Google afgedwongen facelift is nog niet voltooid, ik zit midden in de operatie. Maar geslaagd voor die test ben ik! https://www.google.com/webmasters/tools/mobile-friendly/?hl=nl&url=www.dagklad.nl
Ondertussen prijs ik me gelukkig met zulke lezers en zoals ik al schreef, aan mijn motivatie hoeven jullie voorlopig niet te twijfelen.
Hallo Marius,
Ik blijf je trouw (en met plezier) lezen! Moge Twitter verwelken en Facebook vergaan en jouw weblog tot in lengte van jaren blijven bestaan.
Hartelijke groet,
Maarten
Ha lieve Marius,
Van harte gefeliciteerd met dit bijzondere jubileum. Je mag dan nu misschien een mastodont zijn, toen je begon met RaDa was je een voorloper. Geweldig dat je het al die jaren bent blijven doen, in voor- en tegenspoed. De meeste van jouw stukjes heb ik gelezen (en
genoten!) omdat Harrie me erop wees, op een of andere manier heb ik nooit automatisch de weg naar het RaDa gevonden. Maar daar heb ik zojuist een oplossing voor gevonden! Dus hopelijk word ik dan nu eindelijk een Trouwe Lezer!
@Maarten: ik maak er een tegeltje van!
Ha Brigit: leve rss (zo volg ik jou ook)
Dank je Marius voor je heerlijke stukken. Ga vooral door! Je doet er mij – en ik lees hiervoor me – velen een groot plezier mee.
Ik reageer veel te laat, schande, je bent nog wel een collegablogger. Welnu, van harte gefeliciteerd met tien jaar RADA! Vaak lees ik je, soms dwaal ik een tijdje af, maar altijd kom ik je wel weer ergens tegen. Ga zo door!