Door een buitenkansje hadden we twee nachten een mooi appartement aan de High Street in Edinburgh, tussen kathedraal en kasteel. Boswell-territory!
Het beeld van David Hume stond een paar stoeptegels van onze voordeur. Een straf cultureel programma lag voor de hand, met veel gelamineerde geschiedenislessen en op voor- en achtergrond gedoedel uit diverse zakken. Maar we kwamen net uit het barre, verlaten Orkney en dan vliegt zo’n chaotische, van toeristen vergeven stad je aan. “Zoek eens op public walk / Edinburgh” zei ik en zo vond de huisdichteres de Water of Leith Walkway.
Officieel begint hij bij het dorpje Balerno, maar we stapten iets eerder uit bus 44 en knibbelden er luttele kilometers van af. Achteraf hadden we daar spijt van, omdat alles – alles! – zo prachtig bleek. De wandeling volgt 20 km de oevers van het riviertje de Leith, sluipt door het stadscentrum en eindigt bij het plaatsje Leith, sterk veryuppend maar met genoeg sporen van een bonkig zeemansverleden om interessant te zijn.
We zagen geen otters en ijsvogels, maar dat was dan ook de enige tegenvaller.
Natuurlijk, natuurschoon was er bij de vleet en bloesemgeuren (trouwens, ook de wilde knoflook ontzag onze neuzen niet). Maar we genoten evenzeer van de variatie in bebouwing (van opgetutte cottages tot gedurfde nieuwbouw, van fabrieksruïnes tot een brute Tesco). We maakten een babbeltje met een keurige Engelse mevrouw in waxcoat die haar hart moest luchten over de verkiezingsuitslag. Ja, ja, een aardverschuiving voor de SNP van Nicola Sturgeon, maar wat ze gemist had in de media was dat sommige nationalisten intimidatie niet hadden geschuwd en dat veel mensen beducht waren geweest om een Labour-poster voor hun raam te hangen. De ingegooide ruiten hadden de pers niet gehaald.
We zagen een regenboog op het spiegelende water, die helaas ongrijpbaar bleek voor de camera. We maakten een lus door de Royal Botanic Gardens (waar je een hele dag zou kunnen doorbrengen). We vergaapten ons aan de opeenstapeling van bouwlagen in het centrum, van middeleeuws tot tot eigentijds, en voelden ons als muisjes zoals we klein en onopgemerkt onder de bebouwing door schuifelden.
High elevation of spirits had zich allang van ons meester gemaakt toen we de kades van Leith bereikten, dus in dat opzicht hadden we dat biertje niet nodig.
Moet ik nog vermelden dat het terras zonnig was en dat de maaltijd ons goed… Op een plakkaat stond dat er slechts vijf jaar lag tussen de oprichting van een Trust en de voltooiing van de Walkway. Iets dergelijks zou iedere grote stad moeten hebben. Ik was al een paar maal eerder in Edinburgh geweest, maar ‘voor mij was dit de ideale manier om de stad beter te leren kennen: meanderend, treuzelend, versnellend, zowel door de buitenwijken als het hart (en stroomafwaarts!).
Door Haarlem lopen ook diverse wandelroutes , van hofjestocht tot ‘Vlaamse sporen’ maar die doorkruisen niet de hele stad (ja, er zijn wel oostwestroutes, maar jullie snappen me hopelijk). Nou ja, ik ben net geland – bij deze voorzichtige suggestie moet het wat mij betreft voorlopig blijven.