Kijkkunst

“Nou ja, zeg nou zelf, veel mensen komen meer huisje kijken dan schilderijen,” stelde een van de deelnemers aan de Vijfhoekkunstroute tamelijk boud.

Daar zit vast iets in, want sommige locaties zijn inderdaad prachtig. Voor mij is een van de aardigste dingen van tentoonstellingsruimtes ‘bij de mensen thuis’ dat je hongerig speurende ogen in het (soms rommelige) interieur allerlei kunstvoorwerpen menen te ontdekken.

Als ik het wel heb, is dit het colbertje van Leo van Velzen, die exposeerde in de Korte Lakenstraat. Even zag ik het aan voor een objet d’art. Wie erop klikt zal zien waar de vergissing op berustte. En zo gaat dat dan door, bij mij, ineens zie ik overal kunst, te pas en te onpas. In de fraaie catalogus van de Kunstroute had ik een lamp gezien van Ron Felix, met grillig smeedwerk. Deze tafel is ook van hem, in dezelfde stijl.

Thuis had de huisdichteres erwten zitten doppen. “Hoe vind je deze?” vroeg ze en liet een steeltje zien met een paar dunne ranken eraan. Ze zette het op een A4-tje als een driepoot. “Ik vind het KUNST”, zei ik. “En nou houden we erover op!”