Wij vonden zowaar een rustige coupé in Utrecht. Een man van een jaar of vijftig beende achter ons aan. Na een korte aarzeling plofte hij neer aan de andere kant van het gangpad. Dan stond hij op, besluiteloos, ging weer zitten en pakte zijn telefoon. “Ja, ik zit hier alleen. Hier beneden is het óók stil. Ik heb vier vrije plaatsen hier. Treinstel 5177. Beneden. 5177.”
Wij vreesden de intocht van een carnavalsvereniging, maar na geruime tijd verscheen zijn geblondeerde echtgenote, in een flodderige katoenen broek met een zwart-zwit bloemetjespatroon.
“Ik was je kwijt”, zei de man. “Jij nam die bocht te snel.” “Ik zit altijd liever boven”, zei de vrouw. “Beneden is meer ruimte.” “Boven heb je een beter uitzicht…” “In het donker zeker… dan heb jij uitzicht boven? Het is nacht.”
Nader zouden ze niet tot elkaar komen. De vrouw strekte haar flodderbenen kruislings op de bank en pakte uit haar tas een Trouw en een dun boekje, dat door de man werd geconfisqueerd zodra zij lusteloos in de krant begon te bladeren.
Misnoegd sloeg hij een paar pagina’s om. Hij was het er op voorhand niet mee eens, dat zag je. “Sempre andare dritto – wat betekent dat?” De vrouw haalde haar schouders op en keerde terug naar haar krant. “Sempre andare dritto“, herhaalde hij op een toon van ‘het is jóuw boekje, jíj moet het weten. “Misschien spreek ik het verkeerd uit, de uitspraak staat er niet bij.”
Hij gaf niet op. “Come viaggi a Milano? Het klinkt als de mafia zoals ik het zeg.” Ze gaf geen sjoege. “Het heeft wel wat van Spaans. Of van Latijn.” “Io lavoro in ufficio – dat zal toch wel werken zijn, hè, en niet wassen. Ik werk op kantoor.”
“Ora et labora, hè”, zei de vrouw minzaam, zonder op te kijken.
“Ik vind het een eigenaardige lesmethode”, bekritiseerde hij haar uitgave van minstens €4,95. En dat Italiaans deugde ook niet. “Noi guardiamo la TV ogni giorno…. dus ze bewáken daar de TV in plaats van dat ze gewoon kijken.”
Als hij met De Goddelijke Komedie op schoot had gezeten, zou hij zeker het nodige af te dingen hebben gehad op stijl en thematiek. “Nou, zullen we er dan maar eens uit gaan”, zei hij al een paar kilometer van Amstel. “Of ga jij liever naar CS en dat we dan weer helemaal terug gaan met de metro?”
Zij volgde hem zwijgend. Ze had liever boven gezeten, vermoed ik. Daar had je meer uitzicht.