Soft touch (2)

Soms ben ik een ‘soft touch’. Neem gisteren, vrijdag rond half zes. Er was een lastige klus naar tevredenheid geklaard, ik had één glas wijn gedronken op de goede afloop en wandelde huiswaarts door zonnig Haarlem.

In de Smedestraat fietste een vrouw traag tegen de rijrichting in, monsterde mij opzichtig en maakte een U-bocht. Jaar of veertig, kastanjekleurig haar. “Mag ik u iets vragen?” Grote, bruine ogen keken mij stralend aan. “Van mens tot mens?”

“Daar zegt u er wel wat bij. Nou, vooruit dan maar.”

Ze wilde een tientje, van mens tot mens, daar kwam het op neer. Ze hing, in uiterst gesoigneerd Nederlands, een ingewikkeld verhaal op over een pension in Zandvoort, waar haar huur dagelijks werd voldaan door haar vriend. Maar vandaag, om onnaspeurbare redenen, was die vriend…

“Dus of ik voor een dag uw vriend wil zijn, is dat de bedoeling?” kapte ik haar af. Ze schaterde. Ik had het vage gevoel dat ik haar kende. Een BN-er? Ze ontkende alles. Nee, niet literair begaafd, geen kunstenares of actrice (oud-winnares van de Zilveren Vos voor beste babbeltruc?). “We worden toch niet gefilmd, hè?” vroeg ik met rudimentaire argwaan. Ze vond het een wereldgrap.

“Ik heb alleen vijftig euro.” Het was geen smoes, ik had inmiddels besloten dat ik het die middag niet erg vond ergens in te tuinen, dan maar gekke gerrit, het leven was goed. Ze haalde met een soepel gebaar een elegant tasje tevoorschijn en nog voor ze haar portefeuille opende zei ze: “Fantastisch, dankjewel, dat kan ik wel wisselen”. Binnenin zat een keurige vierling van tientjes.

Van vorige slachtoffers? Ging ik nog een poging doen haar verhaal door te prikken? Nee, besloot ik. Zonde van mijn puike humeur. Eerlijk of doortrapt, het was een leuke vrouw. En als ik al een sukkel was, dan in ieder geval een tevreden sukkel.