Vanochtend wilde ik een gepointeerd RaDaatje schrijven over woede. Waarvan er zo veel is, afgaand op de media. Zo is er deze week ‘woede in Schalkwijk’, waar de Boerhaavewijk is uitverkoren om vluchtelingen op te vangen.
De Haarlemse raadsleden (die zich de afgelopen week driewerf blameerden bij de begrotingsdebatten, die meer weg hadden van gekibbel in de ballenbak dan van een serieuze gedachtewisseling) waren woedend omdat zij daarover niet eerder waren geïnformeerd dan de volwassen wereld.
Dieuwertje Blok krijgt half blank Nederland over zich heen omdat zij weigerde een zwart-wit standpunt in te nemen in de Zwartepiet-discussie. De woede was… zoals woede altijd is.
‘Binaire emoties’ leek me wel een aardige titel: alsof er op de moderne mens een schakelaar zit met twee standen. De woede staat ‘uit’ (doffe berusting, gelatenheid, onverschilligheid, verveling) of ‘aan’.
‘Aan’ laat geen gradaties toe. Woede is woede, roodgloeiend, bloeddrukverhogend. Geen wrevel, ongenoegen, verbolgenheid, onvrede, nijd, irritatie, chagrijn, ontstemming, korzeligheid, toorn. De mensen zijn altijd woedend of woest, niet in hun wiek geschoten, gramstorig, gepikeerd, op hun teentjes getrapt, gebelgd, aangebrand, uit hun hum.
En toen was er Parijs. En dan vloeit (bij mij in ieder geval) het hele palet aan emoties door elkaar tot een vieze smurrie. Een ‘beetje binair’ bestaat niet, maar vandaag zou het me op zich wel welkom zijn.
Binaire emoties, het lijkt me een pleonasme. Korzelig en wrevelig zijn geen emoties. Het zijn geestesgesteldheden die met een overdaad aan verstand geconstrueerd kunnen zijn.
@schulp: Je bent toch niet kwaad / woedend, hoop ik?
Korzelig en wrevel lijken mij meer kwalificaties van “derden”; de anderen. Zij observeren dat gedrag bij mij. Ikzelf zal dit niet snel van mezelf zeggen. Eerder ervaar ik onderdrukte emotie in zo’n geval. Inderdaad door het verstand onderdrukt (maar niet geconstrueerd)..