Soft touch (3)

Een paar weken geleden schreef ik hier hoe een mooie vrouw van een jaar of veertig me in de Smedestraat een tientje aftroggelde – mijn puike stemming was daar zeker debet aan, maar ik geef toe, als haar gezicht onder de wratten had gezeten was ik waarschijnlijk toch minder snel over de brug gekomen.

Vanmiddag, in het enige kwartiertje dat de zon scheen, zag ik haar zitten, op het bankje bij het Friethoes. Modieus gekleed, glimmende halfhoge laarsjes. Ik keek haar indringend aan en zei schijnheilig: “Ik meen dat wij elkaar ergens van kennen.”

“Dat kan heel goed kloppen,” zei ze zonder de geringste aarzeling. “Wil je een frietje?” Ik negeerde het spontaan uitgestoken bakje. “Ik kan het mis hebben, maar heb ik u een paar weken terug niet tien euro geleend? Omdat u in financiële nood zat?” “Ja, dat was bijzonder vriendelijk van u.” Zonder blikken of blozen.

“Ja, het was crisis, toch – uw vriend had het laten afweten met de huur, iets dergelijks herinner ik me?” Het werd bevestigd noch ontkend. “Weet u – ik kan het nu wel zeggen, dat ik destijds wel een beetje argwanend was?” Ze likte een fliepje mayo van een nagel en keek me oprecht verbaasd aan.

“Ja, het eigenaardige was dat er in uw portemonnee vier tientjes zaten. Dat vond ik wel enigszins verdacht.” Ze keek me meewarig aan. “Ja, maar die achterdocht komt dan toch echt uit jezelf.”

Goeie! Ik amuseerde me nog even. Had ze niet – een héél klein beetje – de schijn tegen met haar verhaal? Immers… Ze gaf geen krimp. Wat mij frappeerde was dat ze zich niet verdedigde of aanvullend bewijs aanvoerde. Als ik haar martelde met mijn insinuaties, bleek dat uit niets – haar glimlach verkrampte geen moment. Kort later namen we vriendelijk afscheid.

“Nogmaals dank je wel!” riep ze me na.