Ga naar de inhoud

Keuzemenu’s

Mijn slechtst bestede avond van 2015, nog maar kort geleden, was op de dag dat mijn nieuwe fotocameraatje door de post was afgeleverd (ja ook ik ben schuldig aan de crisis in de winkelstraat – hoewel, zíj begonnen: voorheen had je hier twee straten verderop de warmmenselijke firma Engel).

De avond dat ik mijn nieuwe Canon Powershot SX610HS uit frustratie bijna tegen de muur keilde, begon ik zoals altijd vol goede moed. Na enig gehannes zat de polsriem aan de camera bevestigd. Batterij opladen tot het groene lampje knipperde? Geen probleem, daar had deze jongen de papieren handleiding in 23 talen niet voor nodig. Die raadpleegde ik pas bij de onheilspellende melding ‘you have no memory’. Hoezo? Mwahh, ik zag het al, een geheugenkaartje werd niet standaard meegeleverd – dus sloopte ik (niet voor één gat gevangen!) het uit mijn oude, kapotte toestel.

Het paste, wonderwel, de stemming steeg en daalde direct weer toen ik mijn eerste foto wilde overbrengen op mijn laptop. Daar was speciale software voor nodig, begreep ik op de website van Canon (waar ook de uitgebreide handleiding van 196 pagina’s stond) en daarna zou alles als een zonnetje gaan. Draadloos.

Draadloos? Ik monkelde wat over die moderne wifimanie en was op een perverse manier tevreden toen de eerste poging faalde. Niet getreurd, er werden mij liefst drie manieren aangeboden om een verbinding tot stand te brengen, waarvan WPS de eenvoudigste zou zijn. Vanaf dat moment was ik op onbekend terrein – Google wees vooral op de gevaren van WPS, maar ik had zojuist die ene foto van de schoorsteenmantel gemaakt en die moest en zou ik – draadloos – naar mijn laptop sturen. En daartoe moest ik eerst de PWS-knop van mijn router indrukken. Indrukken? Vinden. Ik vond hem niet. Hij was er niet (wel een paars disco-zwaailicht). Nee, echt niet, stelde ik na een kwartier vast. Vanaf nu werd het ook fysiek zwaar. De router staat boven en ik draafde na iedere nieuwe ingeving de trap op en af.

De avond verstreek. Ah… je kon knoploze routers ook via hun ip-adres benaderen. Ik leerde veel, tegen wil en dank, en tikte 192.168.0.1 in. Bij ‘instellingen’ stond WPS uitgevinkt en zo was er nog het een en ander. Beveiliging, meerdere kanalen, enzovoort. “Waarom houd je er niet even mee op?” suggereerde de huisdichteres héél voorzichtig op de verkeerde, want redelijke toon. Omdat ieder afzonderlijk vinkje, aan of uit, nieuwe hoop op succes bood. Daarom! Omdat het mijn eer te na was. Omdat ik al twee uur aan het klooien en pielen was. Omdat het misschien aan de firewall lag. En ik wilde het bovendien nog proberen via Canon Gateway. Of anders Irista, daar moest ik alleen wel een account aanmaken en het zeventien-cijferige serienummer van de camera invoeren en… Tegen middernacht gaf ik het toch op, suizebollend. ‘s Nachts droomde ik van eindeloze keuzemenu’s met vertakkingen links en rechts. Mijn vingers waren lang en onbuigzaam als soepstengels en tokkelden machteloos op de minuscule bedieningsknopjes van de camera.

De volgende ochtend bracht ik warempel – zonder WPS – mijn eerste draadloze verbinding tot stand. Miraculeus verscheen mijn schoorsteenmantel ergens in een cloud – en daarna kon ik ‘m neerhalen/downloaden. Handig was anders, maar het werkte. Voorlopig had ik mijn bekomst van vinkjes en keuzemenu’s. Alleen, het debielste (durf ik het op te biechten?) moet nog komen. Na een week vertikte de zwaar bevochten verbinding het ineens en werd ik gedwongen me nogmaals te verdiepen in de materie. Op een vaag forum mopperde iemand dat de Canon Powershot geleverd werd zonder USB-kabeltje. En zonder USB-ingang, voegde ik er sarcastisch aan toe.

Uh… HOEWEL?!? In de handleidingen kwam USB bij mijn weten niet voor, maar toen ik met mijn nagel aan een onder het polsriempje verstopte naad peuterde en wrikte, ging er een klepje open. En daaronder… afijn, ik heb goede hoop. Dat kabeltje ga ik kopen.

Maar daar gaat het me hier niet om. Op die bewuste rotavond probeerde ik ook ‘Windows probleemoplossing’ voor het detecteren van een nieuw apparaat. Tevergeefs. In dat geval verschijnt op het scherm altijd de suggestie hulp te vragen aan een bekende met meer kennis van zaken. Buitengewoon irritant vond ik dat altijd. Zulke bekenden heb ik wel, maar ik heb ook mijn trots. Of had.

Vanaf 2016, zo neem ik me heilig voor, zal ik bij de eerste de beste hapering op digitaal gebied draadloos aankloppen bij vrienden, bekenden, de Ouderenbond, vraagbaken, helpdesks, mijn moeder, de ANWB of de systeembeheerder op mijn werk. Dat zal een moeilijke stap zijn. Hopelijk kan iemand me erbij helpen.

4 gedachten over “Keuzemenu’s”

  1. Het klopt niet dat ‘zij’ zijn begonnen. De winkel van Engel met echte mensen is gesloten omdat er niemand meer een rolletje kwam ‘ontwikkelen en afdrukken’ en omdat er te weinig apparaten (crisis of internet?) verkocht werden.
    Overigens voor heel veel digitale problemen kun je ook bij seniorweb.nl terecht.

  2. Er zit op je laptop, waarschijnlijk verborgen achter een klepje, een opening waar je de geheugenkaart van je camera in kunt stoppen. En ineens,…totale vrijheid.

  3. @H Sloos: Ik hou van je! ( Ik moest wel eerst de koek- en chipskruimels uit dat geheime vakje blazen, maar toen… inderdaad! Soms loont het jezelf publiekelijk voor schut te zetten.)
    @Gerko: Ik wou die brave Engel-mensen niks verwijten, hoor. Ik zou ze graag terug hebben hier in de buurt.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *