Hoe gaat dat op je mindere dagen? Vorige week besloot ik toch via de Bergweg naar mij werk te fietsen, al is die onverlicht. Het heeft wel iets spannends. Maar ja, ik had mijn dag niet, zat opgesloten in mijn eigen hersenpan en bracht amper aandacht op voor de omgeving.
Ongemotiveerd stoempte ik door de motregen. Op het eerste echt duistere stuk (na de hockeyvelden) gaat het vrij steil omhoog; daar moet ik ook op een betere dag moeite doen om de pedalen rond te krijgen, veel harder dan stapvoets rij ik er nooit. Maar die ochtend van mijn mindere dag liep ik vast- VAST – letterlijk! In buigzame takken. Eerst dacht ik dat ik van de weg was geraakt – toen zag ik dat er een boom in de lengterichting over het fietspad was gevallen. Dat heb je, op zo’n off-day, dan spannen ze samen om je tegen te werken en de weg te versperren. Te dwarsbomen, zeg maar.
Toen ik ‘s middags naar huis fietste hadden goede mensen de boom over de hekken gekieperd en voor straf in stukken gezaagd, ik hoefde niet nogmaals door de berm. Maar eigenlijk had ik dat opkikkertje toen al niet eens meer nodig; eigenlijk was het alleen een mindere ochtend. Na de crash ging het alleen maar crashcrescendo.