Je staat er nooit zo bij stil, maar het meeste nieuws gaat natuurlijk het ene oog in en het andere oog uit. En een follow-up krijg je zelden. Wel de vleeswond, niet het litteken; wel de lekkage, niet het nieuwe parket. Terwijl het je soms nog wel bezighoudt.
Vorige week was hier om de hoek een gevalletje horror. Bij een chiropractor in de Santpoorterstraat was een patiënt onwel ge(k)raakt op de behandeltafel. Paniek, alles wat uit kon rukken rukte uit – de man was niet meer aanspreekbaar.
De chiropractor werd door de politie voor verhoor meegenomen naar het bureau, ‘volgens een standaardprocedure’. Een standaardprocedure?!?
Je hebt al jaren een praktijk en ineens bevind je je (waarschijnlijk volkomen ontredderd over wat is voorgevallen, vrezend voor je patiënt, die zojuist op een brancard is afgevoerd) tegenover een standaardagent met een standaardprocedurevragenformulier. Het verhoor nam volgens de berichten enkele uren in beslag, waarna de kraker werd vrijgelaten.
Enkele uren… ik kan me voorstellen dat het even duurt eer ze dat formulier hebben opgesnord tussen alle andere standaardformulieren (caravandiefstal, cannabisverkoop, chemische wapens, chiliasme in het openbaar, chinchilla’s fokken zonder vergunning, chirurgie zonder verdoving, etc.) maar dan? Vraag 1: Mag ik uw diploma zien? Vraag 2: Kende u het slachtoffer? Vraag 3: Gebeurt dit wel vaker zo? Vraag 4: Was er opzet in het spel?’ Vraag 4: Uh…?
Maar enkele uren verder ben je dan nog lang niet. Nou ja, wordt misschien vervolgd (de chiropractor en/of de berichtgeving)