Ga naar de inhoud

Kleurenlit

Op het Haarlemse Boekengala *** sprak ik met de vrouw van een Haarlemse schrijver (‘the great and the good’ wil je zien op zo’n avond of tenminste hun partners).

“Heeft hij het heilige vuur nog?” overstemde ik Vic van de Reijts daverende disco-circus. “Is ie met iets nieuws bezig?” Het was geen literaire spionage, ik ken haar en haar schrijfman net genoeg om zoiets te kunnen vragen zonder indiscretie. Het antwoord was geruststellend. En hij was zijn nalatenschap aan het doorspitten, met ook voor hemzelf verrassende vondsten. Onder meer een gave, nooit uitgegeven verhalenbundel – die was hij nu aan het herschrijven. Het was naar zijn huidige smaak iets te veel op de lach geschreven, gewild geestig, maar verder…

Dehumorisatie?!? Ik was het er op voorhand niet mee eens! Wat natuurlijk nergens op sloeg, maar het bracht me wel op een revolutionair marketingconcept. Want stel nou dat beide versies (met leut/zonder leut) bestaansrecht hadden? Dan moest het in deze tijd (en dat bedoel ik positief) toch een fluitje van een eurocent zijn om ze naast elkaar uit te geven?

Ik dacht aan Het Verzamelde Werk van Kafka, waarvan het omslag (om voor mij onnaspeurlijke redenen) in verschillende kleuren is uitgegeven.

 

kafkakleuren

 

In mijn concept zouden die kleuren staan voor de grondtoon van het werk. In grote lijnen hetzelfde verhaal, maar naast de oerversie in ultramarijn wordt ook een lichtblauwe, licht verteerbare lite-versie gepubliceerd. In de boekhandel staat straks een romige, custardkleurige katholieke uitgave oecumenisch naast een schriele, vaalgrijze protestantse. Een wulps exemplaar in pulserend paars schurkt tegen het kuise wit van zijn seksarme zusje. Het lang verwachte, nihilistische meesterwerk met een verpletterend einde krijgt vanzelfsprekend een zwart jasje; het alternatief is zwart met sterretjes voor een toegevoegd sprankje hoop. Een signaalrode kaft lokt haastige, eigentijdse lezers en er is oudroze voor wie bedaagde Couperus-achtige rust wenst. Enzovoort.

Ingewikkeld? Elke yoghurtfabrikant kan jullie helpen bij de uitwerking, Prometheus, Querido, Atlas Contact. En de auteurs, ach, die moeten gewoon mee – verplicht ze contractueel om minstens drie varianten van elk boek te leveren. Aanvankelijk zullen ze morren, maar alras zullen ze het als een bevrijding ervaren: weg met martelende afwegingen, het krampachtige redigeren, het eindeloze zoeken naar de juiste verhoudingen en doseringen in dat ene, unieke, doorwrochte magnum opus dat hen onsterfelijkheid moet garanderen. Leve de nieuwe losheid! Als hun roman flopt in oranje, hebben ze altijd nog kans om DWDD te halen met pistache of antraciet.

 

***Met enige trots citeer ik het HD over de huisdichteres: ‘Het optreden van Hubers met haar ultrakorte verhalen is een komisch hoogtepunt van de avond. In verhalen van soms minder dan een minuut uit haar boek ’Hier moet ik ingrijpen’ weet ze telkens een twist aan te brengen, wat ervoor zorgt dat het gelach door de ruimte schalt. Bij het laatste verhaal roept ze de hulp in van een man uit het publiek, die een klein zinnetje tekst krijgt, terwijl zij een ratelende vrouw nadoet die op stilte retraite wil.’

4 reacties op “Kleurenlit”

  1. Als oprecht Kafka-adept zou je bijvoorbeeld alle omslagen willen hebben om je verzameling compleet te krijgen.
    Het was trouwens met recht een ladies night want bijna alle geïnterviewden wisten het gesprek naar hun hand te zetten. Niet moeilijk in dit geval.

  2. Dat opent perspectieven. Wolkers zonder seks (mauve), Reve in de protestante versie (bleekgeel) en Hubers in alle kleuren van de regenboog.

  3. Ik vind het altijd heel ontwrichtend om niet-gele Kafka’s tegen te komen. Mijn vader heeft een gele dus Zo Hoort Het.

    Maar goed, een beetje ontwricht worden is goed voor een mens.

  4. Ik heb ze in een kartonnen wikkel, vijf deeltjes, linnen in het palet blauw turquoise

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *