Dit zagen we naast een intensief bepist portiek in Utrecht, nabij het station. In het rijtje huizen waar wij, passerende vreemdelingen, ooit binnengevraagd werden op een grappig kunstenaarsfeestje.
De foto werd genomen door een smoezelige ruit heen – en krabde het een en ander aan jeugdsentiment los. Cassettebandjes! Je had BASF, Sony, TDK en Maxell; op de een of andere manier was er ook nog prestige mee gemoeid. Je had normaal, chroom en ferro en… Hoe veel miljoenen zouden er nog van over zijn? Weesbandjes, nooit meer gedraaid, nimmer gedigitaliseerd?
Voor het grotere plaatje:
Dat mag je met een gerust hart creatief noemen, toch? Sfeerverlichting, al is de rest van het interieur misschien niet ieders idee van Hollandse knusheid.
Ik bedoel, met boven je hoofd zo’n gestreepte hyena die die zijn tanden zet in een kadaver smaken de knabbelnootje wellicht toch minder.
Jammer dat er op het salontafeltje niet een paar lifestyletijdschriften als Eigen Huis en VTwonen lagen.